Słowo Boże na niedzielę - 21.06.2015

"Gdy zapadł wieczór owego dnia, Jezus rzekł do swoich uczniów: Przeprawmy się na drugą stronę. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. Naraz zerwał się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i powiedzieli do Niego: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy? On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: Milcz, ucisz się! Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich: Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary? Oni zlękli się bardzo i mówili jeden do drugiego: Kim właściwie On jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne? (Mk 4,35-41).

Tak bardzo dziś potrzebowałam tego Słowa. Tego zapewnienia, że dla Jezusa nie ma burzy, której nie mógłby uciszyć. Serca skołatanego, w które nie byłby w stanie wlać obfitości swojego pokoju. Ściany z betonu, której by nie rozkruszył.

Dziękuję Ci Panie, że w moją bezsilność, Ty wkraczasz z Twoją mocą.

(Hi 38,1.8-11)

I z wichru Pan odpowiedział Hiobowi te słowa: Kto bramą zamknął morze,

gdy wyszło z łona wzburzone, gdym chmury mu dał za ubranie, za pieluszki

ciemność pierwotną? Złamałem jego wielkość mym prawem, wprawiłem

wrzeciądze i bramę. I rzekłem: Aż dotąd, nie dalej! Tu zapora dla

twoich nadętych fal.

(Ps 107,23-26.28-31)

REFREN: Chwalmy na wieki miłosierdzie Pana.

Ci, którzy statkami ruszyli na morze,

by handlować na wodach ogromnych,

widzieli dzieła Pana

i Jego cuda wśród głębin.

Rzekł i zerwał się wicher

burzliwe piętrząc fale.

Wznosili się pod niebo, zapadali w otchłań,

ich dusza truchlała w nieszczęściu.

Wołali w niedoli do Pana,

a On ich uwolnił od trwogi.

Zamienił burzę na powiew łagodny,

umilkły morskie fale.

Radowali się w ciszy, która nastała,

przywiódł ich do upragnionej przystani.

Niechaj dziękują Panu za Jego miłosierdzie,

za Jego cuda wobec synów ludzkich.

(2Kor 5,14-17)

Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za

wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł /Chrystus/

po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który

za nich umarł i zmartwychwstał. Tak więc i my odtąd już nikogo nie

znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa,

to już więcej nie znamy Go w ten sposób. Jeżeli więc ktoś pozostaje w

Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko

stało się nowe.

(Łk 7,16)

Wielki prorok powstał między nami i Bóg nawiedził lud swój.

(Mk 4,35-41)

Gdy zapadł wieczór owego dnia, Jezus rzekł do swoich uczniów:

Przeprawmy się na drugą stronę. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali,

tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim. Naraz zerwał

się gwałtowny wicher. Fale biły w łódź, tak że łódź już się

napełniała. On zaś spał w tyle łodzi na wezgłowiu. Zbudzili Go i

powiedzieli do Niego: Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy?

On wstał, rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: Milcz, ucisz się!

Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza. Wtedy rzekł do nich:

Czemu tak bojaźliwi jesteście? Jakże wam brak wiary? Oni zlękli się

bardzo i mówili jeden do drugiego: Kim właściwie On jest, że nawet

wicher i jezioro są Mu posłuszne?