Słowo Boże na niedzielę - 01.03.2015

II niedziela Wielkiego Postu

"Bóg wystawił Abrahama na próbę. Rzekł do niego: Abrahamie! A gdy on odpowiedział: Oto jestem - powiedział: weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź do kraju Moria i tam złóż go w ofierze na jednym z pagórków, jakie ci wskażę. A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował tam ołtarz, ułożył na nim drwa i związawszy syna swego Izaaka położył go na tych drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: Abrahamie, Abrahamie! A on rzekł: Oto jestem. Anioł powiedział mu: Nie podnoś ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga, bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna. Abraham, obejrzawszy się poza siebie, spostrzegł barana uwikłanego rogami w zaroślach. Poszedł więc, wziął barana i złożył w ofierze całopalnej zamiast swego syna. Po czym Anioł Pański przemówił głośno z nieba do Abrahama po raz drugi: Przysięgam na siebie, wyrocznia Pana, że ponieważ uczyniłeś to, a nie oszczędziłeś syna twego jedynego, będę ci błogosławił i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na wybrzeżu morza; potomkowie twoi zdobędą warownie swych nieprzyjaciół. Wszystkie ludy ziemi będą sobie życzyć szczęścia takiego, jakie jest udziałem twego potomstwa, dlatego że usłuchałeś mego rozkazu" (Rdz 22,1-2.9-13.15-18).

Abraham mając 75 lat z odwagą opuszcza kraj, dom swój i zwyczaje chcąc być posłusznym Bogu; w późnej zaś starości posuwa swoje posłuszeństwo aż do złożenia w ofierze jedynego syna. "Weź twego syna jedynego, którego miłujesz, Izaaka, idź... i złóż go w ofierze" (Rdz 22, 2). Rozkaz okrutny dla serca ojcowskiego i nie mniej okrutny dla wiary człowieka, który nie chce zwątpić w swojego Boga. Izaak jest jedyną nadzieją gwarantującą spełnienie się obietnic Bożych, a jednak Abraham jest posłuszny nie tracąc wiary, że Bóg dotrzyma danego słowa.
Zasługuje prawdziwie na tytuł "naszego ojca w wierze". Bóg jednak nie chciał śmierci Izaaka, chociaż chciał bezgranicznej wiary i posłuszeństwa Abrahama. Izaak ma szczególne zadanie w historii zbawienia: zapowiedzieć postać Jezusa, Jednorodzonego Syna Bożego, który zostanie ofiarowany na odkupienie świata. To, czego Abraham z woli Bożej nie wykonał, to wykona sam Bóg. "On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał" (Rz 8, 32; II czytanie). Izaak., idący na górę i niosący na ramionach drwa na ofiarę oraz ulegle pozwalający się związać, jest obrazem Chrystusa zdążającego na Kalwarię i niosącego drzewo krzyża, na którym pozwala się rozciągnąć "dobrowolnie wydając się na mękę". I jak w Izaaku zachowanym od śmierci wypełniły się obietnice Boże, tak z Chrystusa powstałego ze śmierci wypływa życie i zbawienie dla całej ludzkości. Nikt nie może wątpić o tym, że "Jezus, który poniósł śmierć, co więcej, zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami" (Rz 8, 34) (o. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy Żyć Bogiem, t. I, str. 276).

(Ps 116,10.15-19)

REFREN: W krainie życia będę widział Boga

Nawet wtedy ufałem, gdy mówiłem:

"Jestem w wielkim ucisku".

Cenna jest w oczach Pana

śmierć świętych Jego.

O Panie, jestem Twoim sługą,

jam sługa Twój, syn Twej służebnicy.

Ty rozerwałeś moje kajdany,

Tobie złożę ofiarę pochwalną

i wezwę imienia Pana.

Wypełnię me śluby dla Pana

przed całym Jego ludem.

W dziedzińcach Pańskiego domu,

pośrodku ciebie, Jeruzalem.

(Rz 8,31b-34)

Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna

nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z

Nim i wszystkiego nam nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem

przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia?

Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł

[za nas] śmierć, co więcej - zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i

przyczynia się za nami?

(Mt 17,7)

Z obłoku świetlanego odezwał się głos Ojca: To jest mój Syn

umiłowany, Jego słuchajcie!

(Mk 9,2-10)

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i

zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się

wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden

folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z

Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa:

Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie,

jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy

mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich,

a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego

słuchajcie. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli

przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im,

aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie

powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między

sobą, co znaczy powstać z martwych.

_________________________________


"Idź w górę strumienia" - Redemptoryści na Wielki Post
Krótkie rozważania o Słowie Bożym 
na kanale YT Redemptoris Poland