Słowo Boże na niedzielę - 31.08.2014

XXII niedziela zwykła

Boże mój, Boże, szukam Ciebie

i pragnie Ciebie moja dusza.

Ciało moje tęskni za Tobą,

jak ziemia zeschła i łaknąca wody.

Oto wpatruję się w Ciebie w świątyni,

by ujrzeć Twą potęgę i chwałę.

A Twoja łaska jest cenniejsza od życia,

więc sławić Cię będą moje wargi.

Będę Cię wielbił przez całe me życie

i wzniosę ręce w imię Twoje.

Moja dusza syci się obficie,

a usta Cię wielbią radosnymi wargami.

Bo stałeś się dla mnie pomocą

i w cieniu Twych skrzydeł wołam radośnie:

Do ciebie lgnie moja dusza,

prawica Twoja mnie wspiera.

(fot. freeimages.com)

(Jr 20,7-9)

Uwiodłeś mnie, Panie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i

przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają.

Albowiem ilekroć mam zabierać głos, muszę obwieszczać: Gwałt i ruina!

Tak, słowo Pańskie stało się dla mnie codzienną zniewagą i

pośmiewiskiem. I powiedziałem sobie: Nie będę Go już wspominał ani

mówił w Jego imię! Ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień,

nurtujący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie

potrafiłem.

(Ps 63,2-6.8-9)

REFREN: Ciebie, mój Boże, pragnie moja dusza

(Rz 12,1-2)

Proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście dali ciała swoje

na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną, jako wyraz waszej rozumnej

służby Bożej. Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz

przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać,

jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe.

(Ef 1,17-18)

Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa przeniknie nasze serca swoim

światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania.

(Mt 16,21-27)

Jezus zaczął wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy

i wiele cierpieć od starszych i arcykapłanów, i uczonych w Piśmie; że

będzie zabity i trzeciego dnia zmartwychwstanie. A Piotr wziął Go na bok

i począł robić Mu wyrzuty: Panie, niech Cię Bóg broni! Nie przyjdzie

to nigdy na Ciebie. Lecz On odwrócił się i rzekł do Piotra: Zejdź Mi z

oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o

tym, co ludzkie. Wtedy Jezus rzekł do swoich uczniów: Jeśli kto chce

pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż

swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci

je; a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Cóż bowiem za

korzyść odniesie człowiek, choćby cały świat zyskał, a na swej duszy

szkodę poniósł? Albo co da człowiek w zamian za swoją duszę? Albowiem

Syn Człowieczy przyjdzie w chwale Ojca swego razem z aniołami swoimi, i

wtedy odda każdemu według jego postępowania.

Komentarz z mateusz.pl

Panie, spraw, abym Ci oddał siebie samego na ofiarę żywą, świętą, Tobie przyjemną (Rz 12, 1)

Z powodu grzechu i jego następstw, służba Bogu wymaga walki, wyrzeczenia, pokonywania siebie. Liturgia dzisiejsza podaje typowe tego przykłady. Na pierwszym miejscu bolesny niepokój Jeremiasza (Jr 20, 7-9)

wyrażający głębokie strapienie człowieka, którego Bóg wybrał, by głosił Jego słowo, i właśnie z tego powodu był prześladowany bez końca. Prorok nazywa się "uwiedzionym" przez Boga, jak gdyby go

Bóg oszukał, ponieważ zlecone mu przez Niego zadanie uczyniło go "przedmiotem zniewagi i pośmiewiska każdego dnia" (tamże 8). Przygnieciony cierpieniem chciałby uciec od woli Bożej, a jednak jest to dla niego niemożliwe: "Wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień nurtujący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem" (tamże 9). Ten tajemniczy ogień, wskaźnik miłości Boga, która go zdobyła, co więcej, "zwiodła", oraz charyzmatu proroczego, jakim został obdarzony, skłania go, wbrew wszelkiej osobistej przyrodzonej skłonności, by spełniał dalej niewdzięczną misję. Wspaniały przykład mocy działania Bożego w słabym stworzeniu.

Lecz dowód najbardziej autorytatywny daje ewangelia (Mt 16, 21-27), zapowiadając mękę Jezusa, wobec której cierpienia Jeremiasza są tylko nikłą figurą. "Odtąd - to jest od wyznania Piotra w Cezarei - zaczął Jezus wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść do Jerozolimy i wiele cierpieć... że będzie zabity" (tamże 21). Piotr z właściwą sobie gwałtownością natychmiast się przeciwstawia. Jak przypuścić, aby Mesjasz, Syn Boga żywego, mógł być prześladowany i zabity? Piotr wyraża tylko mentalność ludzi wszystkich czasów. Według logiki ludzkiej, im ktoś jest większy, tym większe powinien mieć powodzenie, powinien zawsze zwyciężać. Lecz logika Boża jest inna, inna jest myśl Jezusa zapowiadającego, że "musi" cierpieć, ponieważ tak postanowił Ojciec dla odkupienia świata z grzechów. Piotra spotyka stanowcza odprawa: "Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo nie myślisz o tym, co Boże, ale o tym, co ludzkie!" (tamże 23). Straszne przeciwieństwo między tymi słowami a tamtymi, które Apostoł usłyszał w Cezarei, kiedy wyznał posłannictwo mesjańskie i Bóstwo Jezusa. Tam: "Błogosławiony jesteś!" i udzielenie prymatu (tamże 16-15); tutaj przydomek szatana i odepchnięcie. Powód jest tylko jeden: sprzeciwianie się męce i śmierci Pana. Łatwiej uznać w Jezusie Syna Bożego niż zgodzić się widzieć Go umierającego jako złoczyńcę. Lecz kto się gorszy Jego krzyżem, Nim samym się gorszy; kto odrzuca Jego mękę, odrzuca Jego samego, ponieważ Chrystus jest Ukrzyżowany. Kto idzie za Chrystusem, powinien przyjąć nie tylko Jego krzyż, lecz także swój własny. Jezus mówi to natychmiast, by dać zrozumieć uczniom, że jest złudzeniem myśleć, iż się Go naśladuje, jeśli się nie niesie z Nim krzyża: "Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje" (tamże 24). Po grzechu nie ma innej drogi zbawienia

dla poszczególnych ludzi i całej ludzkości.

"A zatem proszę was, bracia, przez miłosierdzie Boże - pisze św. Paweł - abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu przyjemną" (Rz 12, 1; II czytanie). Chrześcijanin nie niesie swojego krzyża z musu; jest ochotnikiem, przyjmuje go z miłością, by stać się ofiarą "żywą i świętą" w łączności z ofiarą Chrystusa,

na chwałę Ojca i odkupienie świata. Lecz to jest niemożliwe bez głębokiego przekształcenia umysłu, który myśli "na sposób Boży" i dlatego czyni człowieka zdolnym "rozpoznawać, jaka jest wola Boża" (tamże 2), a nie gorszyć się cierpieniem.

- Panie, uwiodłeś mnie, a ja pozwoliłem się uwieść; ujarzmiłeś mnie i przemogłeś. Stałem się codziennym pośmiewiskiem, wszyscy mi urągają... Tak, słowo Twoje stało się dla mnie każdego dnia zniewagą

i pośmiewiskiem... ale wtedy zaczął trawić moje serce jakby ogień nurtujący w moim ciele. Czyniłem wysiłki, by go stłumić, lecz nie potrafiłem... ale Ty, o Panie, jesteś przy mnie jako potężny mocarz (Jeremiasz 20, 7-9. 11).

- Jeżeli pragnę żyć z Tobą, o Jezu, muszę być przekonany, że życie chrześcijańskie streszcza się w Tobie, o Ukrzyżowany, to znaczy w duchu wyrzeczenia, ofiary, praktykowanej przez całkowite ogołocenie się, a

nawet zaparcie się siebie; tylko przez Kalwarię dochodzi się do celu. Jeśli na tej drodze napotkamy cierpienia i walki, Ty, o Chryste, podtrzymasz nas swoim krzyżem i wspomożesz swoją łaską. Spraw, abym

wyrył na moim sercu Twoje słowa: "Kto chce iść za Mną, niech weźmie swój krzyż i naśladuje Mnie".

Jezu mój, Twój krzyż jest zbyt ciężki na nasze słabe siły; nie możemy tyle ofiarować Twojej miłości, jednak, o Jezu, przyjmij ofiarę naszych cierpień, dozwól nam zjednoczyć się z Tobą w cierpieniach Twojej Męki, abyśmy zasłużyli na zjednoczenie się z Tobą w chwale Twego Zmartwychwstania. Jezu mój, niechaj przez całe życie noszę mój krzyż jako zadatek Twojej świętej miłości i życzliwości, abym umarły i ukrzyżowany światu, żył życiem łaski (G. Canovai).

O. Gabriel od św. Marii Magdaleny, karmelita bosy, Żyć Bogiem, t. III, str. 127