Powrót (czyli relacja z pobytu na Ryniasie)

"Piękno kobiety nie przejawia się w ubraniach, które nosi, w jej figurze lub sposobie w jaki układa włosy. Piękno kobiety musi być widoczne w oczach, ponieważ są one drzwiami do jej serca – miejsca gdzie mieszka miłość" /Audrey Hepburn/.

Przez kilka ostaniach dni, w miejscu, w którym słychać jedynie śpiew ptaków, szum pobliskiego strumyka i krople deszczu uderzającego o dach górskiej chaty, w niezwykłym towarzystwie niezwykłych kobiet, spędziłam niezwykły czas. Czas, który każda
z nas przeżywała po swojemu i który dla każdej mógł symbolizować co innego - Pustynię, Jordan, Damaszek, Salę na górze... Pobyt w tym miejscu to opowieść o tym, co w kobiecie jest najpiękniejsze, najdroższe, warte najgłębszego pochylenia - o kobiecym sercu. 23 różne opowieści - wyjątkowe, niepowtarzalne, subtelne. Tak jak wyjątkowe, niepowtarzalne i subtelne są kobiety, które tworzyły ryniasową atmosferę.

"Wyprowadzę ją na pustynię i będę mówić do jej serca" /Oz 2,16/ - ta obietnica Boga, włożona w usta proroka Ozeasza, spełniała się w tym czasie. Pan był blisko. W ciszy mówił do naszych serc. Uzdrawiał, przemieniał, szlifował. Napełniał swoim pokojem, miłością, czynił coraz piękniejszymi.
Życzę wszystkim dzielnym niewiastom, aby owoce tego spotkania były widoczne nie tylko w naszych oczach, ale także naszych czynach i naszym życiu. 

"Modlitwa - miejsce spotkania z miłością życia"  

- to tytuł naszych pięknych, górskich, kobiecych rekolekcji

Głosił je dla nas o.Paweł Drobot CSsR, za co z serca składam wielkie podziękowania. - Bóg zapłać, ojcze!(relacja ojca z rekolekcji znajduje się na stronie CADRu - TUTAJ).
Dziękuję także wszystkim uczestniczkom tego spotkania, za obecność i współtworzenie niezwykłej atmosfery.
Dziękuję tym dzielnym, które łączyły się z nami duchowo i modlitewnie (wiem, że jest to spora grupa kobiet).
Dziękuję Bogu za dar tych rekolekcji, za dar Słowa, za obfite owoce.

Treści i przeżyć było sporo. Nie sposób ich wszystkich opisać, bo każda z nas ma swoją historię, swoją drogę i swoje poznawanie. Spróbuję podzielić się jedynie moimi "perełkami", moimi małymi odkryciami, zachęcając równocześnie do współtworzenia tego wpisu. Do dzielenia się, tym, co dla Was było cenne, odkrywcze, ważne. Żeby te dzielne, które nie mogły przyjechać, miały chociaż namiastkę tego, co my otrzymałyśmy.

Moje "perełki" w większości pochodzą z konferencji o. Pawła, inne od dzielnych, które były na rekolekcjach. Niektóre są wynikiem osobistych przemyśleń i poszukiwań.

Perełka 1:

Pochodzi z listu apostolskiego Jana Pawła II "Novo Millenio Ineunte", cytowanego przez o. Pawła w pierwszej konferencji.

"Modlitwy trzeba się uczyć, wciąż na nowo niejako przyswajając sobie tę sztukę od samego boskiego Mistrza, jak pierwsi uczniowie: «Panie, naucz nas się modlić» (Łk 11, 1). W modlitwie toczy się ów dialog z Chrystusem, dzięki któremu stajemy się Jego przyjaciółmi: « Wytrwajcie we Mnie, a Ja [będę trwał] w was» (J 15, 4). Ta wzajemność jest samą istotą, jest duszą życia chrześcijańskiego i warunkiem wszelkiego autentycznego życia duszpasterskiego. Sprawia ją w nas Duch Święty, ona zaś otwiera nas -- przez Chrystusa i w Chrystusie -- na kontemplację oblicza Ojca. Uczyć się tej trynitarnej logiki chrześcijańskiej modlitwy, przeżywać ją w pełni przede wszystkim w liturgii, bo ona jest szczytem i źródłem życia Kościoła, ale także w doświadczeniu osobistym -- oto jest sekret naprawdę żywego chrześcijaństwa, które nie musi się obawiać przyszłości, ponieważ nieustannie powraca do źródeł i z nich czerpie nowe siły".

Perełka 2:

To fragment "Rekolekcji Beskidzkich" Wandy Półtawskiej:

"Daj mi poznać drogi Twoje, Panie, i naucz mnie Twoich ścieżek. 

Wzięłam tę myśl ze sobą do lasu - wypogodziło się, wyszło słońce. Jeżeli najważniejsze jest w życiu człowieka współdziałanie z Bogiem, to jednak trzeba najpierw znać Jego plany: wobec mnie... wobec świata... Jak? Jak poznać moją drogę w Jego planie?

Trzeba zrobić w sobie miejsce, żeby odczytać to, czego chce ode mnie Bóg, trzeba przestać chcieć dla siebie. jakże może odleźć Bożą ścieżkę człowiek zapatrzony w swoje pragnienia? Trzeba zrobić w sobie miejsce, jakby wyrzucić z siebie swoje tęsknoty, swoje namiętności. Jeżeli człowiek zgubi Jego drogę, ginie i maleje. Jeżeli idzie tak, jak On chce, rośnie, odnajduje swój wymiar, więcej, przekracza swój wymiar.

Skąd wziąć tę gotowość pełną pokory? Bo to jest problem pokory - uznawać, ze Twoja droga jest dobra, jedyna, a sama błądzę... I trzeba kochać Jego drogi. Kochać Boga to znaczy także kochać to, co On dla nas zamierzył. Jak to zrobić?

Wyprowadzić wszytko z modlitwy - uciszyć się, trwać w ciszy, przeczekać, przeczekać siebie samego. Pan Bóg pokazuje drogę w ciszy, skupieniu i modlitwie.

Moja droga - gdzie?

Niewątpliwie z najbliższych i najprostszych spraw powinnam odczytać drogi Boże zwyczajnie, wbrew chęciom, żeby było coś "nadzwyczajnego". Chciałabym, żeby moja droga do Boga nie zniknęła mi z oczu. o to dziś się modlę.

O wierność i cierpliwość,

O wierność i zaufanie,

O wierność wtedy, gdy jest mi trudno,

O zaufanie wtedy, gdy ciemno,

Modlę się cicho, bez pośpiechu".

Słowa te były dla mnie bardzo odkrywcze.

Aby odczytać to, co chce dla mnie Bóg, 

muszę Mu zrobić zapatrzoną w siebie w sobie miejsce.

Zrobić miejsce to wyrzucić swoje plany, tęsknoty, pragnienia.

Przestać być w nie zapatrzoną.

Wyzbyć się ich na modlitwie.

Odłożyć na bok, by stać się wolną.

Oddać, by na nowo wziąć.

Lub oddać, by otrzymać coś innego.

To, co Bóg chce mi dać.

Bóg pokazuje drogę w ciszy.

Trzeba wyciszyć serce i przeczekać.

Modlić się, by droga do Boga

nie zniknęła mi z oczu.

Nie chcę być zapatrzona w swoje pragnienia,

chcę być zapatrzona w Ciebie Boże.

Perełka 3

Tę perełkę dostałam od Reni. Pochodzi z książki "E-mail od Pana Boga do kobiet". Jest kontynuacją wcześniejszych rozważań o tym, by przed Panem Bogiem stawać z pustym, wolnym sercem. Bo tylko takie serce może zostać napełniane obficie.

"Jeśli spróbujesz dolać wody do pełnego wiadra, rozleje się na ziemię. Jest tak wiele błogosławieństw, które chcę wlać w ciebie: radość bliskiej relacji ze Mną, zadziwienie prawdziwym uwielbieniem, przygoda stawania za wiarą przed nowymi wyzwaniami. Zaprojektowałem cię, abyś przez Ducha Świętego pomieściła wszystkie moje dary.

Tak trudno mi wlać w ciebie cokolwiek, jeśli przychodzisz do mnie wypełniona innymi rzeczami - licznymi zmartwieniami i zainteresowaniami, ludźmi, pracą i pasjami. Zostaw wszytko, co cię rozprasza. Przyjdź do mnie pusta, tak abym mógł napełnić cie Moim Duchem, Moim błogosławieństwem i Moim życiem".


Perełka 4

Ta pochodzi z konferencji o. Pawła, ale przypomniała mi ją Monika już po powrocie z Ryniasu: 

"Jozue zdobył Jerycho bronią uwielbienia. Siedem dni z rzędu wojsko okrążało mury Jerycha grając i śpiewając Bogu! Stąd wywodzi się modlitwa zwycięstwa zwaną „modlitwą Jerycha”. Gdy jesteś w trudnej sytuacji to przez siedem dni znajdź czas na wielbienie Boga, a Bóg pokaże ci swoją moc."

Dziękuję ci, Monika.

cdn

FOTOGALERIA

o. Paweł Drobot CSsR	W sali konferencyjnej Renata, Sylwia, Gosia, Gosia, Kasia, Beata, Maryla
Dorota, Monika, Monika, Stasia, Ewa, Monika	Edyta, Ewa, Bogusia, Renata, Beata
"Strumieniu, leśny strumieniu...	...odkryj mi tajemnicę Twego początku"
Dzielne Niewiasty w komplecie - nad naszym szumiącym potokiem   Danusia, Gosia, Agnieszka, Lucyna	Ewa, Renata, Danusia, Gosia  i ja;)
Konferencja na świeżym powietrzu	Zasłuchane w słowo...
"W górach niknie bezładny zgiełk miasta, panuje cisza bezimiennych przestrzeni, która pozwala człowiekowi wyraźniej usłyszeć wewnętrzne echo głosu Boga" JPII W drodze na Rusinową Polanę Agnieszka, Ewa, Gosia	"Wobec piękna gór czuję, że On jest.  I wtedy zaczynam się modlić..."  JPII  Na Rusinowej Polanie przy orzeźwiającej żentycy (1200m npm)
Wiktorówki	czyli Sanktuarium Matki Bożej Królowej Tatr
Miłe przywitanie po górskiej wyprawie - nie chlebem i solą, lecz...  zdrowymi soczkami własnej roboty;) Pierwsi, którzy dotarli z górskiego szlaku, czyli Monika i o. Paweł	Którego nalać?  Selerowego? Z natki pietruszki?  Jabłkowo-pomaranczowego?  Czy z pokrzywy?   A tu reszta ekipy
To jedna z naszych górskich chatek (Betania). Tu znajduje się kaplica   Dwa wieczory poświeciłyśmy na oglądanie ciekawych filmów. Pierwszy to konferencja Marka Gungora "Przez śmiech do lepszego małżeństwa". Polecam nie tylko małżonkom;) (fot.vocatio.pl)	A to druga chatka - Kana. Tu miałyśmy jadalnię  Drugi to "October baby" - film o dziewczynie, która przeżyła aborcję. Wspaniały film, poruszające świadectwo (fot.wikipedia.pl)
Był także czas na chwilę zadumy i refleksji w pojedynkę	oraz na zwykle babskie pogaduchy
A przyroda ryniasowa nie oszczędzała nam naturalnych smakołyków Tu nasza ostania wspólna kolacja	Soczyste poziomki  - to tylko niektóre z nich Dziękuję Wam za ten czas!

Jeśli macie ciekawe zdjęcia, to proszę o przesłanie. uzupełnię powyższą galerię.