Słowo Boże na niedzielę

V niedziela Wielkiego Postu

Pan Bóg wszytko czyni nowym. To, co umarłe, przywraca do życia, to, co grzeszne, oczyszcza, to, co smutne, napełnia radością. W Jego imię niewidomi odzyskują wzrok, chromi chodzą, umarli wracają do życia. Niech dzisiejsze Słowo Boże umocni waszą wiarę, ożywi nadzieję, napełni prawdziwą radością.

"Tak mówi Pan Bóg: "Oto otwieram wasze groby i wydobywam was z grobów, ludu mój, i wiodę was do kraju Izraela, i poznacie, że Ja jestem Pan, gdy wasze groby otworzę i z grobów was wydobędę, ludu mój. Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja, Pan, to powiedziałem i wykonam", mówi Pan Bóg (Ez 37,12-14)".

(Ps 130,1-8)

REFREN: Bóg Zbawicielem, pełnym miłosierdzia

Z głębokości wołam do Ciebie, Panie,

Panie, wysłuchaj głosu mego.

Nachyl Twe ucho

na głos mojego błagania.

Jeśli zachowasz pamięć o grzechu, Panie,

Panie, któż się ostoi?

Ale Ty udzielasz przebaczenia,

aby Ci służono z bojaźnią.

Pokładam nadzieję w Panu,

dusza moja pokłada nadzieję w Jego słowie,

dusza moja oczekuje Pana.

Bardziej niż strażnicy poranka,

niech Izrael wygląda Pana.

U Pana jest bowiem łaska,

u Niego obfite odkupienie.

On odkupi Izraela

ze wszystkich jego grzechów.

(Rz 8,8-11)

A ci, którzy żyją według ciała, Bogu podobać się nie mogą. Wy

jednak nie żyjecie według ciała, lecz według Ducha, jeśli tylko Duch

Boży w was mieszka. Jeżeli zaś kto nie ma Ducha Chrystusowego, ten do

Niego nie należy. Jeżeli natomiast Chrystus w was mieszka, ciało

wprawdzie podlega śmierci ze względu na [skutki] grzechu duch jednak

posiada życie na skutek usprawiedliwienia. A jeżeli mieszka w was Duch

Tego, który Jezusa wskrzesił z martwych, to Ten, co wskrzesił Chrystusa

z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała mocą

mieszkającego w was swego Ducha.

(J 11,25a.26)

Ja jestem zmartwychwstanie i życie, kto we Mnie wierzy, nie umrze na

wieki.

(J 11,1-45)

Był pewien chory, Łazarz z Betanii, z miejscowości Marii i jej siostry

Marty. Maria zaś była tą, która namaściła Pana olejkiem i włosami

swoimi otarła Jego nogi. Jej to brat Łazarz chorował. Siostry zatem

posłały do Niego wiadomość: Panie, oto choruje ten, którego Ty

kochasz. Jezus usłyszawszy to rzekł: Choroba ta nie zmierza ku śmierci,

ale ku chwale Bożej, aby dzięki niej Syn Boży został otoczony chwałą.

A Jezus miłował Martę i jej siostrę, i Łazarza. Mimo jednak że

słyszał o jego chorobie, zatrzymał się przez dwa dni w miejscu pobytu.

Dopiero potem powiedział do swoich uczniów: Chodźmy znów do Judei.

Rzekli do Niego uczniowie: Rabbi, dopiero co Żydzi usiłowali Cię

ukamienować i znów tam idziesz? Jezus im odpowiedział: Czyż dzień nie

liczy dwunastu godzin? Jeżeli ktoś chodzi za dnia, nie potknie się,

ponieważ widzi światło tego świata. Jeżeli jednak ktoś chodzi w nocy,

potknie się, ponieważ brak mu światła. To powiedział, a następnie

rzekł do nich: Łazarz, przyjaciel nasz, zasnął, lecz idę, aby go

obudzić. Uczniowie rzekli do Niego: Panie, jeżeli zasnął, to

wyzdrowieje. Jezus jednak mówił o jego śmierci, a im się wydawało, że

mówi o zwyczajnym śnie. Wtedy Jezus powiedział im otwarcie: Łazarz

umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was,

abyście uwierzyli. Lecz chodźmy do niego. Na to Tomasz, zwany Didymos,

rzekł do współuczniów: Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć.

Kiedy Jezus tam przybył, zastał Łazarza już do czterech dni

spoczywającego w grobie. A Betania była oddalona od Jerozolimy około

piętnastu stadiów i wielu Żydów przybyło przedtem do Marty i Marii,

aby je pocieszyć po bracie. Kiedy zaś Marta dowiedziała się, że Jezus

nadchodzi, wyszła Mu na spotkanie. Maria zaś siedziała w domu. Marta

rzekła do Jezusa: Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Lecz i

teraz wiem, że Bóg da Ci wszystko, o cokolwiek byś prosił Boga. Rzekł

do niej Jezus: Brat twój zmartwychwstanie. Rzekła Marta do Niego: Wiem,

że zmartwychwstanie w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym. Rzekł

do niej Jezus: Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy,

choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie

umrze na wieki. Wierzysz w to? Odpowiedziała Mu: Tak, Panie! Ja wciąż

wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na

świat. Gdy to powiedziała, odeszła i przywołała po kryjomu swoją

siostrę, mówiąc: Nauczyciel jest i woła cię. Skoro zaś tamta to

usłyszała, wstała szybko i udała się do Niego. Jezus zaś nie przybył

jeszcze do wsi, lecz był wciąż w tym miejscu, gdzie Marta wyszła Mu na

spotkanie. Żydzi, którzy byli z nią w domu i pocieszali ją, widząc,

że Maria szybko wstała i wyszła, udali się za nią, przekonani, że

idzie do grobu, aby tam płakać. A gdy Maria przyszła do miejsca, gdzie

był Jezus, ujrzawszy Go upadła Mu do nóg i rzekła do Niego: Panie,

gdybyś tu był, mój brat by nie umarł. Gdy więc Jezus ujrzał jak

płakała ona i Żydzi, którzy razem z nią przyszli, wzruszył się w

duchu, rozrzewnił i zapytał: Gdzieście go położyli? Odpowiedzieli Mu:

Panie, chodź i zobacz. Jezus zapłakał. A Żydzi rzekli: Oto jak go

miłował! Niektórzy z nich powiedzieli: Czy Ten, który otworzył oczy

niewidomemu, nie mógł sprawić, by on nie umarł? A Jezus ponownie,

okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a

na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: Usuńcie kamień. Siostra

zmarłego, Marta, rzekła do Niego: Panie, już cuchnie. Leży bowiem od

czterech dni w grobie. Jezus rzekł do niej: Czyż nie powiedziałem ci,

że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą? Usunięto więc kamień.

Jezus wzniósł oczy do góry i rzekł: Ojcze, dziękuję Ci, żeś mnie

wysłuchał. Ja wiedziałem, że mnie zawsze wysłuchujesz. Ale ze względu

na otaczający Mnie lud to powiedziałem, aby uwierzyli, żeś Ty Mnie

posłał. To powiedziawszy zawołał donośnym głosem: Łazarzu, wyjdź na

zewnątrz! I wyszedł zmarły, mając nogi i ręce powiązane opaskami, a

twarz jego była zawinięta chustą. Rzekł do nich Jezus: Rozwiążcie go

i pozwólcie mu chodzić. Wielu więc spośród Żydów przybyłych do

Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego.