Gdy talenty składane są w nasze ręce...

***(Na tytoniowy posmak ust)

Na tytoniowy posmak ust

Kładę egzemplarz szczerych chwil

I pewnie chciałbym gdybym mógł,

Lecz gdybym mógł to bym już był

Tym Twoim wiecznym, wiernym, własnym,

Wznoszącym połamany maszt,

Chłonącym lekki włosów kaszmir

Otulający smukłą twarz.

I patrząc w ten zmysłowy krok,

Co zrzuca sny zaległe z powiek,

Polewa w szklankę życia sok,

Dwa słowa tylko Ci odpowiem

Gdy spytasz, czemu patrzysz tak,

Jakbyś miał wieczność schwycić w dłoń.

Ja już poznałem gorzki smak,

Więc nie zapędzaj mnie znów w toń.

Ja w toni tonę, mierzę czas,

Najgorszych myśli szlaki znam,

Z oddali patrzę na Twój blask

I pytam: czemu jestem sam.

To wiersz Przemka. Młodego człowieka. Mojego ucznia.

Napisał go na potrzeby przeglądu młodych talentów. Zajął II miejsce.

Zamieściłam go tutaj,
bo jestem zaskoczona, że w poetyckim bukiecie słów, można ująć to, na co słów brakuje.
Ale to tak jest, że gdy kończą się słowa, zaczyna się poezja...

I jestem wzruszona, że ten bukiet skomponował niepozorny nastolatek.
Chłopak, który wykazuje bardziej cechy mocno stąpającego po ziemi pragmatyka, niż sentymentalnego romantyka.

Zamieściłam go tutaj,
by podzielić się tym wzruszeniem i refleksją.

Bo czasem jest tak, że w nasze ręce i pod naszą opiekę oddawana są ogromne talenty.
Powierzani są młodzi ludzie z całym światem ich emocji, uczuć, wrażliwości.

I pojawia się niepokój, jak ich poprowadzić.
Jak pomóc odkryć w sobie ten potencjał.
Zachęcać do wiary w marzenia i własne możliwości.

Jak szlifować diament, by we właściwy sposób załamywał światło...