Słowo Boże na niedzielę - 04.10.2015

"Potem Pan Bóg rzekł: Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc. Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki powietrzne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jaką on da im nazwę. Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę istota żywa. I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom powietrznym i wszelkiemu zwierzęciu polnemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny. 

Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem. Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę. A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział: Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała! Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta. Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem. Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu" (Rdz 2,18-24).

(fot.nsj.diecezja.lublin.pl)

(Ps 128,1-6)

REFREN: Niechaj nas zawsze Pan Bóg błogosławi

Szczęśliwy człowiek, który się boi Pana

i chodzi Jego drogami.

Będziesz spożywał owoc pracy rąk swoich,

szczęście osiągniesz i dobrze ci będzie.

Małżonka twoja jak płodny szczep winny

w zaciszu twojego domu.

Synowie twoi jak oliwne gałązki

dokoła twego stołu.

Tak będzie błogosławiony człowiek, który się boi Pana.

Niech cię z Syjonu Pan błogosławi

i obyś oglądał pomyślność Jeruzalem

przez wszystkie dni twego życia.

Obyś oglądał potomstwo swych dzieci. Pokój nad Izraelem.

(Hbr 2,9-11)

Widzimy Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i

czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za

wszystkich zaznał śmierci. Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko

i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby

przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten,

który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego /są/

wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazywać ich braćmi swymi.

(1 J 4,12)

Jeżeli miłujemy się wzajemnie, Bóg w nas mieszka i miłość ku Niemu

jest w nas doskonała.

(Mk 10,2-16)

Faryzeusze przystąpili do Jezusa i chcąc Go wystawić na próbę, pytali

Go, czy wolno mężowi oddalić żonę. Odpowiadając zapytał ich: Co wam

nakazał Mojżesz? Oni rzekli: Mojżesz pozwolił napisać list rozwodowy i

oddalić. Wówczas Jezus rzekł do nich: Przez wzgląd na zatwardziałość

serc waszych napisał wam to przykazanie. Lecz na początku stworzenia Bóg

stworzył ich jako mężczyznę i kobietę: dlatego opuści człowiek ojca

swego i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą oboje jednym

ciałem. A tak już nie są dwoje, lecz jedno ciało. Co więc Bóg

złączył, tego człowiek niech nie rozdziela! W domu uczniowie raz

jeszcze pytali Go o to. Powiedział im: Kto oddala żonę swoją, a bierze

inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego

męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo. Przynosili Mu

również dzieci, żeby ich dotknął; lecz uczniowie szorstko zabraniali

im tego. A Jezus, widząc to, oburzył się i rzekł do nich: Pozwólcie

dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem

należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie

królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego. I biorąc je w

objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je.