Słowo Boże na niedzielę - 04.01.2015

II niedziela po Narodzeniu Pańskim

Mądrość wychwala sama siebie, chlubi się pośród swego ludu. Otwiera swe usta na zgromadzeniu Najwyższego i ukazuje się dumnie przed Jego potęgą. Wtedy przykazał mi Stwórca wszystkiego, Ten, co mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie i rzekł: W Jakubie rozbij namiot i w Izraelu obejmij dziedzictwo! Przed wiekami, na samym początku mię stworzył i już nigdy istnieć nie przestanę. W świętym Przybytku, w Jego obecności, zaczęłam pełnić świętą służbę i przez to na Syjonie mocno stanęłam. Podobnie w mieście umiłowanym dał mi odpoczynek, w Jeruzalem jest moja władza. Zapuściłam korzenie w sławnym narodzie, w posiadłości Pana, w Jego dziedzictwie (Syr 24,1-2.8-12).

Chwal, Jerozolimo, Pana,

wysławiaj twego Boga, Syjonie.

Umacnia bowiem zawory bram twoich

i błogosławi synom twoim w tobie.

Zapewnia pokój twoim granicom

i wyborną pszenicą hojnie ciebie darzy.

Śle swe polecenia na krańce ziemi
i szybko mknie Jego słowo.

Oznajmił swoje słowo Jakubowi,

Izraelowi ustawy swe i wyroki.

Nie uczynił tego dla innych narodów.

Nie oznajmił im swoich wyroków.

(Ps 147,12-15.19-20)

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa;

który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach

niebieskich - w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przez założeniem

świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z

miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa

Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej

łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. Przeto i ja, usłyszawszy o

waszej wierze w Pana Jezusa i o miłości względem wszystkich świętych,

nie zaprzestaję dziękczynienia, wspominając was w moich modlitwach.

[Proszę w nich], aby Bóg Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec chwały,

dał wam ducha mądrości i objawienia w głębszym poznaniu Jego samego.

[Niech da] wam światłe oczy serca tak, byście wiedzieli, czym jest

nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród

świętych (Ef 1,3-6.15-18)

Chrystus został ogłoszony narodom, znalazł wiarę w świecie, Jemu

chwała na wieki (1 Tm 3,16)

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo.

Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego

nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było

światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność

jej nie ogarnęła. Pojawił się człowiek posłany przez Boga - Jan mu

było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o

światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on

światłością, lecz /posłanym/, aby zaświadczyć o światłości. Była

światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat

przychodzi. Na świecie było /Słowo/, a świat stał się przez Nie, lecz

świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie

przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się

stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z

krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A

Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego

chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i

prawdy. Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: Ten był, o

którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie

godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Z Jego pełności wszyscyśmy

otrzymali - łaskę po łasce. Podczas gdy Prawo zostało nadane przez

Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa. Boga nikt

nigdy nie widział, Ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, /o

Nim/ pouczył (J 1,1-18)