Pamiętam takie święta...

Dziś jest dobrze, spokojnie, radośnie, wyjątkowo. Chce się żyć. Ale pamiętam taki czas, gdy smutek był najmocniejszą przyprawą świątecznych dań. Wiem jak smakuje barszcz rozcieńczony dyskretnie uronioną łzą i jak trudno jest przełknąć cokolwiek, gdy ma się gardło ściśnięte z żalu. Inni wokół śmiali się, cieszyli, wygłupiali, rozdawali prezenty, opowiadali, co ostatnio dobrego wydarzyło się w ich życiu, ile ząbków wyrosło najmłodszemu dziecku od ostatniej wigilii... A ja byłam jakby w innym świecie. Tak bardzo niespełniona, niespokojna, poobijana. I bardzo samotna. Miałam serce pogrążone w smutku, obolałą duszę i poczucie ogromnego życiowego zawodu.

Po takich świętach napisałam krótki sms do pewnej osoby: "Proszę o pomoc. Ja już dłużej tak nie dam rady...".  Odpowiedź przyszła szybko: "Przyjedź. Są rekolekcje na zakończenie roku. Pomodlimy się za ciebie".  Pojechałam. Warunki pogodowe były kiepskie, mocno sypało, trochę wiało, a droga była wąska, nieodśnieżona i pod stromą górę. Koła się ślizgały, łańcuchów nie miałam, gdy zahamowałam przed zakrętem, nie mogłam ponownie ruszyć. Miałam wrażenie, że zacznę zjeżdżać z powrotem w dół, i że bezpieczniej dla mnie będzie, gdy zawrócę w tym miejscu,  zamiast pchać się tam, gdzie jest jeszcze stromiej. Zniechęcenie i rezygnacja podchodziły cicho, ale bardzo natarczywie. I wtedy dostrzegłam, że ta śnieżna droga jest właściwie metaforą mojego życia. I że nie mogę się poddać. Że jeśli zrezygnuję, to być może już nigdy nie dostanę drugiej szansy. Dojechałam. To był pierwszy rok, w którym tak bardzo poczułam Boży dotyk, oddech, szept. Tak bardzo prosiłam Go wtedy, by mnie przytulił do siebie, pogłaskał po policzku, popatrzył na mnie tym swoim niesamowitym wzrokiem pełnym miłości, szacunku i akceptacji. Modliłam się, by przyszedł do wszystkich moich pragnień, marzeń, niezaspokojonych tęsknot. I On to uczynił. Nie od razu, stopniowo. Do mojej srogiej zimy, do chłodu i ciemnych chmur zaczęły docierać promyki Jego miłości. Czułam, że coś się dzieje, że moja zmarzlina zaczyna pękać, że idzie jakieś nowe. Taki był początek mojej drogi z Bogiem. Choć nie było to wszytko później łatwe. Godziny pustych modlitw (po prostu trwanie), strumienie łez nad Słowem Bożym, ciągłe pytanie: Boże dlaczego tak pokierowałeś moim życiem, tak bardzo  inaczej niż chciałam? I choć do dziś nie otrzymałam tej odpowiedzi, to nie zamieniłabym mojego życia na żadne inne. Pan Bóg wie co robi. Nie byłoby mnie w tym miejscu, gdyby nie doświadczenie mojej osobistej zimy. Dziś wiem, że nie ma takiej tragedii, która nie miałaby sensu; takich wydarzeń, które nie byłyby po coś. Warto przeżyć je od początku do końca; warto przeżyć je z Bogiem; Jemu oddawać każdą niemoc i każde potknięcie. On - raz Narodzony - pragnie rodzić się w naszym życiu ciągle. I to On sprawia, że my możemy narodzić się na nowo; że z zamarzniętego, przykrytego śniegiem krzewu, możemy rozkwitnąć kwiatem róży. Tego Wam życzę w te święta, o to się modlę. Szczególnie za te z Was, którym jest smutno, samotnie, źle. (Tym, którzy mają trudne święta, swoją ostatnią audycję Plastra miodu poświęca o. Szustak - tutaj).

___________________________________________________________

Dziękuję o. Pawłowi, Marysi D., Klaudii i wszystkim, którzy byli przy mnie w tamtym czasie; którzy trwali, gdy ich najbardziej potrzebowałam. Niech Pan obficie wynagrodzi!

(Źródło grafiki: tutaj)