Słowo Boże na niedzielę - 12.10.2014

"Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków! Amen"(Flp 4,12-14,19-20).

Dziękuję Ci Panie, że jesteś ze mną w chwilach wytchnienia i ucisku; w chwilach radości i smutku; gdy zaspokojone są wszystkie moje potrzeby i gdy dotkliwie odczuwam braki.
Ty mnie umacniasz, Ty mnie ochraniasz, Ty prowadzisz po bezpiecznych drogach.
Chwała Tobie, mój dobry Boże.

(fot. freeimages.com)

​(Iz 25,6-10a)

Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z

tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z

najwyborniejszych win. Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na

twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na

zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza,

odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I

powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas

wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i

radujmy z Jego zbawienia! Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze. Moab

zaś będzie rozdeptany u siebie, jak się depcze słomę na gnojowisku.

(Ps 23,1-6) Refren: Po wieczne czasy zamieszkam u Pana

Pan jest moim pasterzem,

niczego mi nie braknie.

Pozwala mi leżeć

na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,

orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach

przez wzgląd na swoją chwałę.

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,

zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.

Kij Twój i laska pasterska

są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz

na oczach mych wrogów.

Namaszczasz mi głowę olejkiem,

obficie napełniasz mój kielich.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną

przez wszystkie dni życia.

I zamieszkam w domu Pana

po najdłuższe czasy.

(Ef 1,17-18)

Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim

światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania.

(Mt 22,1-14)

Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu:

Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę

weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych

zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz

inne sługi z poleceniem: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją

ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe.

Przyjdźcie na ucztę! Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje

pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i

znieważywszy [ich], pozabijali. Na to król uniósł się gniewem.

Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich

spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz

zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i

zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie. Słudzy ci wyszli na

drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I

sala zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć

biesiadnikom, i zauważył tam człowieka, nie ubranego w strój weselny.

Rzekł do niego: Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju

weselnego? Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu

ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz

i zgrzytanie zębów. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych.