Słowo Boże na niedzielę - 19.07.2015

On bowiem jest naszym pokojem (Ef 2,14).

Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur - wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca (Ef 2,13-18)

(fot.nsj.diecezja.lublin.pl)

 Jr 23,1-6:

Pan mówi: Biada pasterzom, którzy prowadzą do zguby i rozpraszają owce mojego pastwiska. Dlatego to mówi Pan, Bóg Izraela, o pasterzach, którzy mają paść mój naród: Wy rozproszyliście moją trzodę, rozpędziliście i nie zatroszczyliście się o nią; oto Ja się zatroszczę o nieprawość waszych uczynków - wyrocznia Pana. Ja sam zbiorę resztę swego stada ze wszystkich krajów, do których je wypędziłem. Sprowadzę je na ich pastwisko, by miały coraz liczniejsze potomstwo. Ustanowię zaś nad nimi pasterzy, by je paśli; i nie będą się już więcej lękać ani trwożyć, ani trzeba będzie szukać którejkolwiek - wyrocznia Pana. Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana - kiedy wzbudzę Dawidowi Odrośl sprawiedliwą. Będzie panował jako król, postępując roztropnie, i będzie wykonywał prawo i sprawiedliwość na ziemi. W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: Pan naszą sprawiedliwością

(Ps 23,1-6)

REFREN: Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego

Pan jest moim pasterzem,

niczego mi nie braknie.

Pozwala mi leżeć

na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody gdzie mogę odpocząć,

orzeźwia moją duszę.

Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach

przez wzgląd na swoją chwałę.

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,

zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.

Kij Twój i laska pasterska

są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz

na oczach mych wrogów.

Namaszczasz mi głowę olejkiem,

a kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną

przez wszystkie dni mego życia

zamieszkam w domu Pana

o najdłuższe czasy.

(Ef 2,13-18)

Teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko,

staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem.

On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył

rozdzielający je mur - wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo

przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi]

stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten

sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele

przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy

zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko,

bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca.

(J 10,27)

Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je, a one idą za Mną.

(Mk 6,30-34)

Apostołowie zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu wszystko, co

zdziałali i czego nauczali. A On rzekł do nich: Pójdźcie wy sami osobno

na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco. Tak wielu bowiem przychodziło i

odchodziło, że nawet na posiłek nie mieli czasu. Odpłynęli więc

łodzią na miejsce pustynne, osobno. Lecz widziano ich odpływających.

Wielu zauważyło to i zbiegli się tam pieszo ze wszystkich miast, a nawet

ich uprzedzili. Gdy Jezus wysiadł, ujrzał wielki tłum. Zlitował się

nad nimi, byli bowiem jak owce nie mające pasterza. I zaczął ich nauczać.