Słowo Boże na niedzielę

III niedziela Wielkiego Postu

Synowie Izraela rozbili obóz w Refidim, ale lud pragnął tam wody i

dlatego szemrał przeciw Mojżeszowi i mówił: Czy po to wyprowadziłeś nas z Egiptu, aby nas, nasze dzieci i nasze bydło wydać na śmierć z pragnienia? Mojżesz wołał wtedy do Pana i mówił: Co mam uczynić z tym ludem? Niewiele brakuje, a ukamienują mnie! Pan odpowiedział Mojżeszowi: Wyjdź przed lud i weź kilku ze starszych Izraela ze sobą. Weź w rękę laskę, którą uderzyłeś Nil, i idź. Oto Ja stanę przed tobą na skale, na Horebie. Uderzysz w skałę, a wypłynie z niej woda, i lud zaspokoi swe pragnienie. Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej. I nazwał to miejsce Massa i Meriba, ponieważ tutaj kłócili się Izraelici i wystawiali Pana na próbę, mówiąc: Czy też Pan jest rzeczywiście wśród nas, czy nie? /Wj 17,3-7/

(Ps 95,1-2.6-9)

REFREN: Kiedy Bóg mówi, nie gardź Jego słowem

Przyjdźcie, radośnie śpiewajmy Panu,
wznośmy okrzyki ku chwale Opoki naszego zbawienia.
Stańmy przed obliczem Jego z uwielbieniem,
radośnie śpiewajmy Mu pieśni.

Przyjdźcie, uwielbiajmy Go padajcie na twarze,

zegnijmy kolana przed Panem, który nas stworzył.

Albowiem On jest naszym Bogiem,

a my ludem Jego pastwiska i owcami w Jego ręku.

Obyście dzisiaj usłyszeli głos Jego:

"Niech nie twardnieją wasze serca jak w Meriba,

jak na pustyni w dniu Massa,

gdzie Mnie kusili wasi ojcowie,

doświadczali Mnie, choć widzieli moje dzieła".

(Rz 5,1-2.5-8)

Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z

Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy

przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się

nadzieją chwały Bożej. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ

miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego,

który został nam dany. Chrystus bowiem umarł za nas, jako za

grzeszników, w oznaczonym czasie, gdyśmy [jeszcze] byli bezsilni. A

[nawet] za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z

największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego

odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś okazuje nam swoją

miłość [właśnie] przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli

jeszcze grzesznikami.

(J 4,42.15)

Panie Ty jesteś prawdziwie Zbawicielem świata, daj nam wody żywej,

byśmy nie pragnęli.

(J 4,5-42)

Jezus przybył do miasteczka samarytańskiego, zwanego Sychar, w pobliżu

pola, które /niegdyś/ dał Jakub synowi swemu, Józefowi. Było tam

źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było

to około szóstej godziny. Nadeszła /tam/ kobieta z Samarii, aby

zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: Daj Mi pić! Jego uczniowie bowiem

udali się przedtem do miasta dla zakupienia żywności. Na to rzekła do

Niego Samarytanka: Jakżeż Ty będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę,

bym Ci dała się napić? Żydzi bowiem z Samarytanami unikają się

nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: O, gdybyś znała dar Boży i

/wiedziała/, kim jest Ten, kto ci mówi: Daj Mi się napić - prosiłabyś

Go wówczas, a dałby ci wody żywej. Powiedziała do Niego kobieta: Panie,

nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody

żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Jakuba, który dał nam tę

studnię, z której pił i on sam, i jego synowie i jego bydło? W

odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: Każdy, kto pije tę wodę, znów

będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie

będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim

źródłem wody wytryskającej ku życiu wiecznemu. Rzekła do Niego

kobieta: Daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu

czerpać. A On jej odpowiedział: Idź, zawołaj swego męża i wróć

tutaj. A kobieta odrzekła Mu na to: Nie mam męża. Rzekł do niej Jezus:

Dobrze powiedziałaś: Nie mam męża. Miałaś bowiem pięciu mężów, a

ten, którego masz teraz, nie jest twoim mężem. To powiedziałaś zgodnie

z prawdą. Rzekła do Niego kobieta: Panie, widzę, że jesteś prorokiem.

Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w

Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga. Odpowiedział jej

Jezus: Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze,

ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie

znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od

Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi

czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to

czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem; potrzeba więc, by czciciele

Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie. Rzekła do Niego kobieta:

Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi

nam wszystko. Powiedział do niej Jezus: Jestem Nim Ja, który z tobą

mówię. Na to przyszli Jego uczniowie i dziwili się, że rozmawiał z

kobietą. Jednakże żaden nie powiedział: Czego od niej chcesz? - lub: -

Czemu z nią rozmawiasz? Kobieta zaś zostawiła swój dzban i odeszła do

miasta. I mówiła tam ludziom: Pójdźcie, zobaczcie człowieka, który mi

powiedział wszystko, co uczyniłam: Czyż On nie jest Mesjaszem? Wyszli z

miasta i szli do Niego. Tymczasem prosili Go uczniowie, mówiąc: Rabbi,

jedz! On im rzekł: Ja mam do jedzenia pokarm, o którym wy nie wiecie.

Mówili więc uczniowie jeden do drugiego: Czyż Mu kto przyniósł coś do

zjedzenia? Powiedział im Jezus: Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego,

który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło. Czyż nie mówicie: Jeszcze

cztery miesiące, a nadejdą żniwa? Oto powiadam wam: Podnieście oczy i

popatrzcie na pola, jak bieleją na żniwo. żniwiarz otrzymuje już

zapłatę i zbiera plon na życie wieczne, tak iż siewca cieszy się razem

ze żniwiarzem. Tu bowiem okazuje się prawdziwym powiedzenie: Jeden sieje,

a drugi zbiera. Ja was wysłałem żąć to, nad czym wyście się nie

natrudzili. Inni się natrudzili, a w ich trud wyście weszli. Wielu

Samarytan z owego miasta zaczęło w Niego wierzyć dzięki słowu kobiety

świadczącej: Powiedział mi wszystko, co uczyniłam. Kiedy więc

Samarytanie przybyli do Niego, prosili Go, aby u nich pozostał. Pozostał

tam zatem dwa dni. I o wiele więcej ich uwierzyło na Jego słowo, a do

tej kobiety mówili: Wierzymy już nie dzięki twemu opowiadaniu, na

własne bowiem uszy usłyszeliśmy i jesteśmy przekonani, że On

prawdziwie jest Zbawicielem świata.

________________________________

Papież Franciszek na Anioł Pański:

Drodzy bracia i siostry, dzień dobry,

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam spotkanie Jezusa z Samarytanką, które miało miejsce w Sychar, w pobliżu starej studni, gdzie codziennie chodziła, by zaczerpnąć wody. Tego dnia spotkała tam Jezusa siedzącego, "zmęczonego drogą" (J 4,6). Na początku powiedział do niej: "Daj mi pić" (w. 7). W ten sposób pokonał bariery wrogości, które istniały między Żydami a Samarytanami i przełamał schematy uprzedzeń wobec kobiet. Prosta prośba Jezusa jest początkiem szczerego dialogu, przez który z wielką delikatnością, wchodzi On w wewnętrzny świat osoby wobec której, według schematów społecznych, nie powinien nawet skierować jednego słowa. Ale Jezus kieruje je, nie ma w Nim lęku. Jezus stawia ją wobec jej sytuacji, nie osądzając jej, ale sprawiając, iż czuła się poważana, uznana, a tym samym wzbudzając w niej pragnienie wyjścia poza codzienną rutynę.

Pragnienie Jezusa było nie tyle pragnieniem wody, ile spotkaniem duszy obumarłej. Jezus chciał spotkać Samarytankę, aby otworzyć jej serce: prosi ją, by dała mu pić, aby ukazać pragnienie jakie było w niej samej. Kobieta jest poruszona tym spotkaniem: kieruje do Jezusa te głębokie pytania, które są we wnętrzu każdego z nas, ale które często ignorujemy. Także i my mamy wiele pytań, które chcielibyśmy postawić, ale nie mamy odwagi, by skierować je do Jezusa! Wielki Post, drodzy bracia i siostry, to okres stosowny, by zajrzeć do naszego wnętrza, pozwolić, by ujawniły się nasze najprawdziwsze potrzeby duchowe i w modlitwie prosić o Bożą pomoc. Przykład Samarytanki zachęca nas do wyrażania się w następujący sposób: "Jezu, daj mi tej wody, aby ugasić pragnienie na wieki".

 

Ewangelia mówi, iż uczniowie byli zdziwieni, że ich Mistrz rozmawiał z tą kobietą. Ale Pan jest większy od uprzedzeń, dlatego nie bał się zatrzymać z Samarytanką: miłosierdzie jest większe od uprzedzeń. Musimy się tego dobrze nauczyć! Miłosierdzie jest większe od uprzedzeń, a Jezus jest tak bardzo miłosierny! Wynikiem tego spotkania przy studni była przemiana owej kobiety, "zostawiła swój dzban" (w. 28 ) i pobiegła do miasta, aby opowiedzieć swoje niezwykłe doświadczenie. Spotkałam człowieka, który powiedział mi wszystko, co uczyniłam. Czyżby On był Mesjaszem? Była rozentuzjazmowana. Poszła po wodę ze studni, a znalazła inną wodę, żywą wodę miłosierdzia wytryskującą ku życiu wiecznemu. Znalazła wodę, której od zawsze szukała! Pobiegła do wioski, do tej wioski, która ją osądzała i odrzucała, i ogłosiła, że spotkała Mesjasza, tego, który zmienił jej życie. Gdyż każde spotkanie z Jezusem zawsze zmienia nasze życie. Jest krokim naprzód, krokiem bliżej Boga. W ten sposób każde spotkanie z Jezusem zmienia nasze życie. Zawsze tak jest, zawsze.

 

W tej Ewangelii także i my znajdujemy bodziec aby "zostawić nasz dzban", symbol tego wszystkiego, co z pozoru wydaje się ważne, ale co traci wartość wobec "miłości Boga". Wszyscy mamy jakiś dzban, albo więcej niż jeden! Stawiam wam, a także i sobie pytanie: "Jaki jest twój wewnętrzny dzban, ten który tobie ciąży najbardziej, ten który oddala ciebie od Boga?". Odłóżmy go trochę na bok i poczujmy sercem głos Jezusa, który daje nam inną wodę, która przybliża nas do Pana. Jesteśmy wezwani, aby na nowo odkryć wagę i sens naszego chrześcijańskiego życia, rozpoczętego Chrztem św. i jak Samarytanka świadczyć naszym braciom radość ze spotkania z Jezusem, ponieważ, jak powiedziałem każde spotkanie z Jezusem zmienia nasze życie a także każde spotkanie z Jezusem napełnia nas radością, tą radością, która płynie z naszego wnętrza. Taki jest Pan. Trzeba też opowiadać o tym, jak wiele cudów potrafi czynić Pan w naszym sercu, kiedy mamy odwagę odłożyć na bok nasz dzban.

________________________________

Czytelnikom bloga życzę dobrej, pięknej niedzieli!

I zachęcam do dzielenia się dzisiejszym Słowem Bożym w komentarzach.