Ślady małych stóp na piasku

Wczoraj Basia pożyczyła mi tę książkę, dziś skończyłam ją czytać. Nie mogłam się od niej oderwać. Autentyczna i wzruszająca opowieść o rodzicach, których spokój i poukładane życie zostają zaburzone nagłą diagnozą o śmiertelnej chorobie ich córeczki. Opowieść z jednej strony ogromnie smutna, z drugiej - dająca ogrom siły i nadziei. W czasach, gdy kobietom w ciąży proponuje się badania prenatalne, by w razie wykrycia wady genetycznej, mogły usunąć swoje chore dziecko, ta książka pokazuje zdrowy, mądry kierunek działania - walkę jaką rodzice podjęli, by uczynić każdy z dni dziewczynki niezwykłym i przepełnionym miłością. Zanurzona w tej miłości odchodzi. "Kiedy nie można dodać dni do swojego życia, trzeba dodać życia swoim dniom" /Jean Bernard, onkolog/.

Historia zaczyna się na plaży, kiedy Anne-Dauphine zauważa, że jej córeczka lekko powłóczy nóżką, a jej chód jest nieco chwiejny. Po serii badań lekarze stwierdzają, że ThaÏs cierpi na rzadką chorobę genetyczną, leukodystrofię metachromatyczną. Dziewczynce, która właśnie obchodzi swoje drugie urodziny, zostało zaledwie kilka miesięcy życia. Autorka składa swojemu dziecku obietnicę: „Będziesz miała piękne życie. Nie takie, jak inne małe dziewczynki, ale życie, z którego będziesz mogła być dumna. Życie, w którym nigdy nie zabraknie ci miłości”. Niniejsza książka – świadectwo matczynej miłości i zaangażowania – opowiada o tym, w jaki sposób rodzice, rodzina, niania i przyjaciele spełnili złożoną ThaÏs obietnicę.