Słowo Boże na niedzielę - 24.05.2015

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego.
"Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzeki do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20,19–23).

Pokój wam. Za każdym razem, gdy czytam, gdy słyszę te słowa, moje serce się uspokaja. Jezus wkracza ze swoim pokojem w moje niepokoje. Pokazuje mi ślady męki, pokazuje mi swoje rany, bym jeszcze mocniej uwierzyła, że to On. Przychodzi mimo drzwi zamkniętych, mimo moich  licznych obwarowań. Posyła swojego Ducha, uzdrawia moje życie, uwalnia od napięć. Napełnia prawdziwą radością, odwagą, siłą. Mam za co dziękować.

(fot.nsj.diecezja.lublin.pl)

(Dz 2,1–11)

Kiedy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle spadł z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. Pełni zdumienia i podziwu mówili: ”Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami? Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? – Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie – słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże”. 

(Ps 104, 1ab i 24ac.29bc–30.31 i 34)

Refren:Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię. 

Błogosław, duszo moja, Pana, *

o Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki. 

Jak liczne są dzieła Twoje, Panie, *

ziemia jest pełna Twych stworzeń. 

Gdy odbierasz im oddech, marnieją *

i w proch się obracają. 

Stwarzasz je, napełniając swym duchem *

i odnawiasz oblicze ziemi. 

Niech chwała Pana trwa na wieki, *

niech Pan się raduje z dzieł swoich, 

Niech miła Mu będzie pieśń moja, *

będę radował się w Panu. 

(1 Kor 12,3b–7.12–13)
Bracia: Nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: ”Panem jest Jezus”. Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla wspólnego dobra. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, aby stanowić jedno ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

SEKWENCJA 

Przybądź, Duchu Święty, 

Ześlij z nieba wzięty 

Światła Twego strumień. 

Przyjdź, Ojcze ubogich, Przyjdź, 

Dawco łask drogich, 

Przyjdź, Światłości sumień. 

O, najmilszy z gości, 

Słodka serc radości, 

Słodkie orzeźwienie. 

W pracy Tyś ochłodą, 

W skwarze żywą wodą, 

W płaczu utulenie. 

Światłości najświętsza, 

Serc wierzących wnętrza 

Poddaj Twej potędze. 

Bez Twojego tchnienia, 

Cóż jest wśród stworzenia? 

Jeno cierń i nędze. 

Obmyj, co nieświęte, 

Oschłym wlej zachętę, 

Ulecz serca ranę. 

Nagnij, co jest harde, 

Rozgrzej serca twarde, 

Prowadź zabłąkane. 

Daj Twoim wierzącym, 

W Tobie ufającym, 

Siedmiorakie dary. 

Daj zasługę męstwa, 

Daj wieniec zwycięstwa, 

Daj szczęście bez miary. 

(J 20,19–23)

Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami. Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: ”Pokój wam!”. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzeki do nich: ”Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ”Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”.