niedziela, 12 października 2014

Słowo Boże na niedzielę - 12.10.2014

"Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. W każdym razie dobrze uczyniliście, biorąc udział w moim ucisku. A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków! Amen"(Flp 4,12-14,19-20).

Dziękuję Ci Panie, że jesteś ze mną w chwilach wytchnienia i ucisku; w chwilach radości i smutku; gdy zaspokojone są wszystkie moje potrzeby i gdy dotkliwie odczuwam braki.
Ty mnie umacniasz, Ty mnie ochraniasz, Ty prowadzisz po bezpiecznych drogach.
Chwała Tobie, mój dobry Boże.
(fot. freeimages.com)


​(Iz 25,6-10a)
Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z
tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z
najwyborniejszych win. Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na
twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na
zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza,
odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I
powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas
wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i
radujmy z Jego zbawienia! Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze. Moab
zaś będzie rozdeptany u siebie, jak się depcze słomę na gnojowisku.


(Ps 23,1-6) Refren: Po wieczne czasy zamieszkam u Pana

Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć
na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska
są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
obficie napełniasz mój kielich.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia.
I zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.


(Ef 1,17-18)
Niech Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim
światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja waszego powołania.


(Mt 22,1-14)
Jezus w przypowieściach mówił do arcykapłanów i starszych ludu:
Królestwo niebieskie podobne jest do króla, który wyprawił ucztę
weselną swemu synowi. Posłał więc swoje sługi, żeby zaproszonych
zwołali na ucztę, lecz ci nie chcieli przyjść. Posłał jeszcze raz
inne sługi z poleceniem: Powiedzcie zaproszonym: Oto przygotowałem moją
ucztę: woły i tuczne zwierzęta pobite i wszystko jest gotowe.
Przyjdźcie na ucztę! Lecz oni zlekceważyli to i poszli: jeden na swoje
pole, drugi do swego kupiectwa, a inni pochwycili jego sługi i
znieważywszy [ich], pozabijali. Na to król uniósł się gniewem.
Posłał swe wojska i kazał wytracić owych zabójców, a miasto ich
spalić. Wtedy rzekł swoim sługom: Uczta wprawdzie jest gotowa, lecz
zaproszeni nie byli jej godni. Idźcie więc na rozstajne drogi i
zaproście na ucztę wszystkich, których spotkacie. Słudzy ci wyszli na
drogi i sprowadzili wszystkich, których napotkali: złych i dobrych. I
sala zapełniła się biesiadnikami. Wszedł król, żeby się przypatrzyć
biesiadnikom, i zauważył tam człowieka, nie ubranego w strój weselny.
Rzekł do niego: Przyjacielu, jakże tu wszedłeś nie mając stroju
weselnego? Lecz on oniemiał. Wtedy król rzekł sługom: Zwiążcie mu
ręce i nogi i wyrzućcie go na zewnątrz, w ciemności! Tam będzie płacz
i zgrzytanie zębów. Bo wielu jest powołanych, lecz mało wybranych.


17 komentarzy:

  1. Czytelnikom bloga życzę pięknej, dobrej niedzieli. I tego cudownego doświadczenia, że w Bogu i z Bogiem możemy wszytko. Niech On błogosławi obficie!

    OdpowiedzUsuń
  2. Poniedziałek, 13 października 2014

    Wspomnienie bł. Honorata Koźmińskiego, prezbitera

    (Ga 4,22-24.26-27.31-5.1)
    Napisane jest, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a
    drugiego z wolnej. Lecz ten z niewolnicy urodził się tylko według
    ciała, ten zaś z wolnej - na skutek obietnicy. Wydarzenia te mają
    jeszcze sens alegoryczny: niewiasty te wyobrażają dwa przymierza; jedno,
    zawarte pod górą Synaj, rodzi ku niewoli, a wyobraża je Hagar: Natomiast
    górne Jeruzalem cieszy się wolnością i ono jest naszą matką. Wszak
    napisane jest: Wesel się, niepłodna, która nie rodziłaś, wykrzykuj z
    radości, która nie znałaś bólów rodzenia, bo więcej dzieci ma
    samotna niż ta, która żyje z mężem. Tak to, bracia, nie jesteśmy
    dziećmi niewolnicy, ale wolnej. Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A
    zatem trwajcie w niej i nie poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli.

    (Ps 113,1-7)
    REFREN: Niech imię Pana, będzie pochwalone

    Chwalcie słudzy Pańscy,
    chwalcie imię Pana.
    Niech imię Pana będzie błogosławione
    teraz i na wieki.

    Od wschodu aż do zachodu słońca
    niech będzie pochwalone imię Pana.
    Pan jest wywyższony nad wszystkie ludy,
    ponad niebiosa sięga Jego chwała.

    Kto jest jak nasz Bóg,
    co ma siedzibę w górze
    i w dół spogląda na niebo i ziemię?
    Podnosi z prochu nędzarza
    i dźwiga z gnoju ubogiego.

    (Ps 95,8ab)
    Nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego.

    (Łk 11,29-32)
    Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: To plemię jest
    plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany,
    prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz był znakiem dla mieszkańców
    Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. Królowa z
    Południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi
    ich; ponieważ ona przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości
    Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy
    powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni
    dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej
    niż Jonasz.

    Komentarz

    Trzeba było choroby, ciemności więzienia, modlitw matki, by młodemu
    człowiekowi przypomnieć o Bogu. Tak narodziła się miłość
    szczególna, która zaowocowała wstąpieniem dzisiejszego patrona
    (1829-1916) do zakonu kapucynów i przyjęciem nowego imienia: Honorat.
    Potem już była tylko niekończąca się praca, modlitwa, słuchanie
    penitentów, pokonywanie trudności, z jakimi borykał się Kościół w
    czasach zaborów. Mimo piętrzących się przeszkód o. Honorat tworzył
    kolejne zgromadzenia i posyłał je do służby. Świętość to owoc
    płodnej miłości, która bez lęku staje do walki o dzień powszedni.

    O. Tomasz Zamorski OP, "Oremus" październik 2006, s. 56

    OdpowiedzUsuń
  3. "Od wschodu aż do zachodu słońca, niech będzie pochwalone imię Pana" Ewa

    OdpowiedzUsuń
  4. Wtorek, 14 października 2014

    (Ga 5,1-6)
    Ku wolności wyswobodził nas Chrystus. A zatem trwajcie w niej i nie
    poddawajcie się na nowo pod jarzmo niewoli. Oto ja, Paweł, mówię wam:
    Jeżeli poddacie się obrzezaniu, Chrystus wam się na nic nie przyda. I
    raz jeszcze oświadczam każdemu człowiekowi, który poddaje się
    obrzezaniu: jest on zobowiązany zachować wszystkie przepisy Prawa.
    Zerwaliście więzy z Chrystusem; wszyscy, którzy szukacie
    usprawiedliwienia w Prawie, wypadliście z łaski. My zaś z pomocą Ducha,
    na zasadzie wiary wyczekujemy spodziewanej sprawiedliwości. Albowiem w
    Chrystusie Jezusie ani obrzezanie, ani jego brak nie mają żadnego
    znaczenia, tylko wiara, która działa przez miłość.

    (Ps 119,41.43-45.47-48)
    REFREN: Niech Twoja łaska zstąpi na mnie, Panie

    Panie, niech zstąpi na mnie Twoja łaska,
    Twoje zbawienie według Twej obietnicy.
    Nie odbieraj moim ustom słowa prawdy,
    bo ufam Twoim wyrokom.

    A Prawa Twego zawsze strzec będę
    po wieki wieków.
    I będę kroczył szeroką drogą,
    bo szukam Twoich przykazań.

    I będę się weselił z Twoich przykazań,
    które umiłowałem.
    Moje ręce wznoszę ku Twym przykazaniom,
    które miłuję, i rozważam Twoje ustawy.

    (Hbr 4,12)
    Żywe jest słowo Boże i skuteczne, zdolne osądzić pragnienia i myśli
    serca.

    (Łk 11,37-41)
    Pewien faryzeusz zaprosił Jezusa do siebie na obiad. Poszedł więc i
    zajął miejsce za stołem. Lecz faryzeusz, widząc to, wyraził
    zdziwienie, że nie obmył wpierw rąk przed posiłkiem. Na to rzekł Pan
    do niego: Właśnie wy, faryzeusze, dbacie o czystość zewnętrznej strony
    kielicha i misy, a wasze wnętrze pełne jest zdzierstwa i niegodziwości.
    Nierozumni! Czyż Stwórca zewnętrznej strony nie uczynił także
    wnętrza? Raczej dajcie to, co jest wewnątrz, na jałmużnę, a zaraz
    wszystko będzie dla was czyste.

    Komentarz

    Trudna do odparcia pokusa koncentrowania się w wierze na tym, co
    zewnętrzne, widoczne, policzalne, nieubłaganie dotyka każdego. Niesie
    ona ze sobą niebezpieczne wypaczenie obrazu Boga: Bóg jawi się wtedy
    jako niemiłosierny perfekcjonista rozliczający człowieka z każdej
    czynności zewnętrznej, jako bożek sklecony na miarę "śmiertelnego
    człowieka". Czy Bóg potrzebuje pustych precyzyjnych gestów wiary
    pozornie oczyszczających brud duszy? On chce raczej przyjąć brud
    wewnętrzny, by sam mógł oczyścić go miłością.

    ks. Mariusz Jedliczka, "Oremus" październik 2003, s. 60

    OdpowiedzUsuń
  5. "Niech Twoja łaska zstąpi na mnie, Panie"

    OdpowiedzUsuń
  6. Środa, 15 października 2014

    Wspomnienie św. Teresy od Jezusa, dziewicy i doktora Kościoła

    (Ga 5,18-25)
    Jeśli pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli
    Prawa. Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała:
    nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary,
    nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za
    zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym
    podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci,
    którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie
    odziedziczą. Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój,
    cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie.
    Przeciw takim /cnotom/ nie ma Prawa. A ci, którzy należą do Chrystusa
    Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami.
    Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy.

    (Ps 1,1-6)
    REFREN: Dasz światło życia idącym za Tobą

    Błogosławiony człowiek, który nie idzie za radą występnych,
    nie wchodzi na drogę grzeszników
    i nie zasiada w gronie szyderców,
    lecz w prawie Pańskim upodobał sobie
    i rozmyśla nad nim dniem i nocą.

    On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą,
    które wydaje owoc w swoim czasie,
    liście jego nie więdną,
    a wszystko, co czyni, jest udane.

    Co innego grzesznicy:
    są jak plewa, którą wiatr rozmiata.
    Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych,
    a droga występnych zaginie.

    (J 10,27)
    Moje owce słuchają mojego głosu, Ja znam je, a one idą za Mną.

    (Łk 11,42-46)
    Biada wam, faryzeuszom, bo dajecie dziesięcinę z mięty i ruty, i z
    wszelkiego rodzaju jarzyny, a pomijacie sprawiedliwość i miłość
    Bożą. Tymczasem to należało czynić, i tamtego nie opuszczać. Biada
    wam, faryzeuszom, bo lubicie pierwsze miejsce w synagogach i pozdrowienia
    na rynku. Biada wam, bo jesteście jak groby niewidoczne, po których
    ludzie bezwiednie przechodzą. Wtedy odezwał się do Niego jeden z
    uczonych w Prawie: Nauczycielu, tymi słowami nam też ubliżasz. On
    odparł: I wam, uczonym w Prawie, biada! Bo wkładacie na ludzi ciężary
    nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie.

    Komentarz

    Ludziom współczesnym wydaje się, że "reforma" powinna zawsze
    polegać na przemianie zasad, która sprawi, iż życie stanie się
    łatwiejsze i przyjemniejsze. Św. Teresa (1515-1582), dzisiejsza patronka,
    była reformatorką zakonu karmelitańskiego. Jednak przemiany, które
    wprowadziła, nie były bynajmniej ułatwieniem życia zakonnego, ale
    powrotem do ducha, który na początku ożywiał regułę karmelitańską.
    Jakże często powinniśmy powracać do naszej pierwotnej gorliwości, aby
    dokonać prawdziwej przemiany - reformy - naszego życia.

    ks. Adam Bednarczyk, "Oremus" październik 2001, s. 66

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała:
      nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary,
      nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za
      zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki" - chroń mnie Panie.

      Usuń
    2. "Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój,
      cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie" - proszę o Twoje owoce Duchu Święty, Boże

      Usuń
    3. "Bo wkładacie na ludzi ciężary
      nie do uniesienia, a sami jednym palcem ciężarów tych nie dotykacie" - proszę Panie za wszystkie osoby, które są mi podległy, o których losie poniekąd decyduję, które są zależne od moich decyzji. O mądrość i rozwagę w przydzielaniu im obowiązków i rozliczaniu ich z nich. Żeby nie zabrakło miłości.

      Usuń
  7. " Owocem zaś ducha jest miłość,radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność,opanowanie' Panie dziękuję za te wszystkie owoce, które nam dajesz- naucz mnie korzystać z nich i dzielić się nimi z potrzebującymi Ewa

    OdpowiedzUsuń
  8. Czwartek, 16 października 2014

    Wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej

    (Ef 1,1-10)
    Paweł, z woli Bożej apostoł Chrystusa Jezusa - do świętych, którzy
    są w Efezie, i do wiernych w Chrystusie Jezusie: Łaska wam i pokój od
    Boga Ojca naszego i od Pana Jezusa Chrystusa! Niech będzie błogosławiony
    Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa; który napełnił nas wszelkim
    błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich - w Chrystusie. W
    Nim bowiem wybrał nas przez założeniem świata, abyśmy byli święci i
    nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie
    jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej
    woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.
    W Nim mamy odkupienie przez Jego krew odpuszczenie występków, według
    bogactwa Jego łaski. Szczodrze ją na nas wylał w postaci wszelkiej
    mądrości i zrozumienia, przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli
    według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania
    pełni czasów, aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie:
    to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.

    (Ps 98,1-6)
    REFREN: Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie

    Śpiewajcie Panu pieśń nową,
    albowiem uczynił cuda.
    Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
    i święte ramię Jego.

    Pan okazał swoje zbawienie,
    na oczach pogan objawił swoją sprawiedliwość.
    Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
    dla domu Izraela.

    Ujrzały wszystkie krańce ziemi
    zbawienie Boga naszego.
    Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
    cieszcie się, weselcie i grajcie.

    Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry,
    przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy,
    przy trąbach i przy dźwiękach rogu,
    na oczach Pana, Króla, się radujcie.

    (J 14,6)
    Ja jestem drogą, prawdą i życiem, nikt nie przychodzi do Ojca inaczej,
    jak tylko przeze Mnie.

    (Łk 11,47-54)
    Biada wam, ponieważ budujecie grobowce prorokom, a wasi ojcowie ich
    zamordowali. A tak jesteście świadkami i przytakujecie uczynkom waszych
    ojców, gdyż oni ich pomordowali, a wy im wznosicie grobowce. Dlatego też
    powiedziała Mądrość Boża: Poślę do nich proroków i apostołów, a z
    nich niektórych zabiją i prześladować będą. Tak na tym plemieniu
    będzie pomszczona krew wszystkich proroków, która została przelana od
    stworzenia świata, od krwi Abla aż do krwi Zachariasza, który zginął
    między ołtarzem a przybytkiem. Tak, mówię wam, na tym plemieniu będzie
    pomszczona. Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania;
    samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli.
    Gdy wyszedł stamtąd, uczeni w Piśmie i faryzeusze poczęli gwałtownie
    nastawać na Niego i wypytywać Go o wiele rzeczy. Czyhali przy tym, żeby
    go podchwycić na jakimś słowie.

    Komentarz

    W kruchości życia odnalazła św. Jadwiga Śląska (1178-1243) klucz do
    poznania Boga i moc do świadczenia miłosierdzia. Jako dwunastolatka
    została wydana za mąż, jako księżna przeżyła śmierć sześciorga
    swoich dzieci i męża, księcia Henryka Brodatego, oraz tragiczne losy
    swego rodzeństwa, jako zakonnica cysterska praktykowała wyniszczające
    jej ciało czyny pokutne. Te wydarzenia wydają się mieć ścisły
    związek z jej miłością do Kościoła i ubogich. Jadwiga zrozumiała,
    że Bóg potrzebuje słabości człowieka, by przez nią objawiać swoją
    moc.

    ks. Mariusz Jedliczka, "Oremus" październik 2003, s. 68

    OdpowiedzUsuń
  9. "Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie"-dziękuję Ci Panie, bo wierzę, że i mnie okażesz swoje zbawienie Ewa

    OdpowiedzUsuń
  10. Piątek, 17 października 2014

    Wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika

    (Ef 1,11-14)
    W Chrystusie dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni
    zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli po
    to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu - my, którzyśmy już
    przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie. W Nim także i wy
    usłyszeliście słowo prawdy, Dobrą Nowinę o waszym zbawieniu. W Nim
    również uwierzyliście i zostaliście opatrzeni pieczęcią Ducha
    Świętego, który był obiecany. On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w
    oczekiwaniu na odkupienie, które nas uczyni własnością [Boga], ku
    chwale Jego majestatu.

    (Ps 33,1-2.4-5.12-13)
    REFREN: Szczęśliwy naród wybrany przez Pana

    Sprawiedliwi, radośnie wołajcie na cześć Pana,
    prawym przystoi pieśń chwały.
    Sławcie Pana na cytrze,
    grajcie Mu na harfie o dziesięciu strunach.

    Bo słowo Pana jest prawe,
    a każde Jego dzieło godne zaufania.
    On miłuje prawo i sprawiedliwość,
    ziemia jest pełna Jego łaski.

    Błogosławiony lud, którego Pan jest Bogiem,
    naród, który On wybrał na dziedzictwo dla siebie.
    Pan spogląda z nieba,
    widzi wszystkich ludzi.

    (Ps 33,22)
    Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska według nadziei, którą pokładamy w
    Tobie!

    (Łk 12,1-7)
    Kiedy wielotysięczne tłumy zebrały się koło Niego, tak że jedni
    cisnęli się na drugich, zaczął mówić najpierw do swoich uczniów:
    Strzeżcie się kwasu, to znaczy obłudy faryzeuszów. Nie ma bowiem nic
    ukrytego, co by nie wyszło na jaw, ani nic tajemnego, co by się nie
    stało wiadome. Dlatego wszystko, co powiedzieliście w mroku, w świetle
    będzie słyszane, a coście w izbie szeptali do ucha, głosić będą na
    dachach. Lecz mówię wam, przyjaciołom moim: Nie bójcie się tych,
    którzy zabijają ciało, a potem nic więcej uczynić nie mogą. Pokażę
    wam, kogo się macie obawiać: bójcie się Tego, który po zabiciu ma moc
    wtrącić do piekła. Tak, mówię wam: Tego się bójcie! Czyż nie
    sprzedają pięciu wróbli za dwa asy? A przecież żaden z nich nie jest
    zapomniany w oczach Bożych. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie
    są policzone. Nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli.

    Komentarz

    Św. Ignacy, biskup Antiochii, stał się symbolem męstwa chrześcijan
    pierwszych wieków. Podczas prześladowań chrześcijan został przez
    cesarza Trajana skazany na śmierć w rzymskim amfiteatrze. Nie uciekał
    przed żołnierzami, którzy przybyli do Antiochii, by go pojmać,
    wiedział, że "nie został zapomniany w oczach Bożych". Wyrok
    odczytał jako zaproszenie samego Chrystusa do współudziału w Jego
    męczeństwie. Zamiast lęku w Ignacym obudziła się nadprzyrodzona
    radość i męstwo. Ze swojej ostatniej podróży pisał do Kościołów,
    że chętnie umiera dla Boga.

    ks. Mariusz Jedliczka, "Oremus" październik 2003, s. 72

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. "Panie niech nas ogarnie Twoja łaska" Ewa

      Usuń
  11. Sobota, 18 października 2014

    Święto św. Łukasza Ewangelisty

    (2 Tm 4,9-17a)
    Pośpiesz się, by przybyć do mnie szybko. Demas bowiem mię opuścił
    umiłowawszy ten świat i podążył do Tesaloniki, Krescens do Galacji,
    Tytus do Dalmacji. Łukasz sam jest ze mną. Weź Marka i przyprowadź ze
    sobą; jest mi bowiem przydatny do posługiwania. Tychika zaś posłałem
    do Efezu. Opończę, którą pozostawiłem w Troadzie u Karpa, przynieś
    idąc po drodze, a także księgi, zwłaszcza pergaminy. Aleksander,
    brązownik, wyrządził mi wiele zła: odda mu Pan według jego uczynków.
    I ty się go strzeż, albowiem sprzeciwiał się bardzo naszym słowom. W
    pierwszej mojej obronie nikt przy mnie nie stanął, ale mię wszyscy
    opuścili: niech im to nie będzie policzone! Natomiast Pan stanął przy
    mnie i wzmocnił mię, żeby się przeze mnie dopełniło głoszenie
    Ewangelii i żeby wszystkie narody je posłyszały.

    (Ps 145,10-13.17-18)
    REFREN: Królestwo Pana glosza Jego swieci

    Niech Cie wielbia, Panie, wszystkie Twoje dziela
    i niech Cie blogoslawia Twoi swieci.
    Niech mówia o chwale Twojego królestwa
    i niech glosza Twoja potege.

    Aby synom ludzkim oznajmic Twoja potege
    i wspanialosc chwaly Twojego królestwa.
    Królestwo Twoje królestwem wszystkich wieków,
    przez wszystkie pokolenia Twoje panowanie.

    Pan jest sprawiedliwy na wszystkich swych drogach
    i laskawy we wszystkich swoich dzielach.
    Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywaja,
    wszystkich wzywajacych Go szczerze.

    (J 15,16)
    Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem abyście szli i owoc
    przynosili.

    (Łk 10,1-9)
    Następnie wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał
    ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam
    przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie,
    ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił
    robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między
    wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w
    drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie:
    Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój
    spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie,
    jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie
    przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i
    przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam
    są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.

    Komentarz

    Kościół wspomina dziś z radością św. Łukasza, autora trzeciej
    Ewangelii i Dziejów Apostolskich, towarzysza podróży św. Pawła,
    patrona lekarzy i malarzy. Dziękujemy Chrystusowi, że wybrał go na
    swojego świadka. To św. Łukasz w swojej Ewangelii przybliża nam w
    opisach dzieciństwo Pana Jezusa, postać Maryi, wiele uzdrowień, on też
    odsłania przed nami miłosierdzie Boga w przypowieści o synu
    marnotrawnym. Módlmy się, aby radość słuchania Dobrej Nowiny
    zaowocowała w nas pragnieniem jej głoszenia.

    Małgorzata Durnowska, "Oremus" październik 2002, s. 74

    OdpowiedzUsuń
  12. "Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają...." Panie dziękuję, że Jesteś stale blisko mnie Ewa

    OdpowiedzUsuń
  13. Niedziela, 19 października 2014

    XXIX niedziela zwykła

    (Iz 45,1.4-6)
    To mówi Pan o swym pomazańcu Cyrusie: Ja mocno ująłem go za prawicę,
    aby ujarzmić przed nim narody i królom odpiąć broń od pasa, aby
    otworzyć przed nim podwoje, żeby się bramy nie zatrzasnęły. Z powodu
    sługi mego Jakuba, Izraela, mojego wybrańca, nazwałem ciebie twoim
    imieniem, pełnym zaszczytu, chociaż Mnie nie znałeś. Ja jestem Pan, i
    nie ma innego. Poza Mną nie ma Boga. Przypaszę ci broń, chociaż Mnie
    nie znałeś, aby wiedziano od wschodu słońca aż do zachodu, że beze
    Mnie nie ma niczego. Ja jestem Pan, i nie ma innego.

    (Ps 96,1.3-5.7-10ac)
    Refren: Pośród narodów głoście chwałę Pana

    Śpiewajcie Panu pieśń nową,
    śpiewaj Panu, ziemio cała.
    Głoście Jego chwałę wśród wszystkich narodów,
    rozgłaszajcie cuda pośród wszystkich ludów.

    Wielki jest Pan, godzien wszelkiej chwały,
    budzi trwogę najwyższą, większą niż inni bogowie.
    Bo wszyscy bogowie pogan są tylko ułudą,
    Pan zaś stworzył niebiosa.

    Oddajcie Panu, rodziny narodów
    oddajcie Panu chwałę i uznajcie Jego potęgę.
    Oddajcie Panu chwałę należną Jego imieniu,
    przynieście dary i wejdźcie na Jego dziedzińce.

    Uwielbiajcie Pana w świętym przybytku.
    Zadrżyj ziemio cała przed Jego obliczem.
    Głoście wśród ludów, że Pan jest królem,
    będzie sprawiedliwie sądził ludy.

    (1 Tes 1,1-5b)
    Paweł, Sylwan i Tymoteusz do Kościoła Tesaloniczan w Bogu Ojcu i Panu
    Jezusie Chrystusie. Łaska wam i pokój! Zawsze dziękujemy Bogu za was
    wszystkich, wspominając o was nieustannie w naszych modlitwach, pomni
    przed Bogiem i Ojcem naszym na wasze dzieło wiary, na trud miłości i na
    wytrwałą nadzieję w Panu naszym Jezusie Chrystusie. Wiemy, bracia przez
    Boga umiłowani, o wybraniu waszym, bo nasze głoszenie Ewangelii wśród
    was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez
    Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania. Wiecie bowiem, jacy
    byliśmy dla was, przebywając wśród was.

    (Mt 12,21)
    Oddajcie Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.

    (Mt 22,15-21)
    Wtedy faryzeusze odeszli i naradzali się, jak by podchwycić Go w mowie.
    Posłali więc do Niego swych uczniów razem ze zwolennikami Heroda, aby Mu
    powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i drogi Bożej w
    prawdzie nauczasz. Na nikim Ci też nie zależy, bo nie oglądasz się na
    osobę ludzką. Powiedz nam więc, jak Ci się zdaje? Czy wolno płacić
    podatek Cezarowi, czy nie? Jezus przejrzał ich przewrotność i rzekł:
    Czemu Mnie wystawiacie na próbę, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę
    podatkową! Przynieśli Mu denara. On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i
    napis? Odpowiedzieli: Cezara. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc
    Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.

    OdpowiedzUsuń