A jednak wcale nie jest tak prosto;)

Ten temat lubi powracać. Nie tylko na blogu, w życiu przede wszystkim. Od remontu do remontu (Kobieta niezamężna i remont mieszkania), od awarii do awarii (np. ta ostatnia związana z elektryką), od grubszej roboty po drobniejsze sprawy. Niby nic takiego - zwykłe codzienne zmagania. Jednak dźwigane w pojedynkę jakoś bardziej ciążą. A przynajmniej tak mi się wydaje. 

Jutro przyjeżdżają nowe meble - piękne, wymarzone, takie jakie chciałam - nic tylko się cieszyć. Ja jednak siedzę teraz w stresie i bez entuzjazmu zastanawiam się zrobić dalej. W ostatniej chwili okazało się, że najprawdopodobniej  jutro nie będzie miał mi kto wnieść ich na pierwsze piętro. Brat zajęty, szwagrowi wypadła nagła sprawa, każdy coś tam ma. Roztacza się czarna wizja, że będę musiała wnosić je we dwójkę z panem kurierem (o ile ten będzie na tyle uprzejmy, aby mi w ogóle pomóc). Sama myśl o tym jest przerażająca, bo to są ciężkie dębowe meble. Co tu zrobić? Najłatwiej byłoby za Scarlett O'Harą powtórzyć "Nie chcę o tym teraz myśleć. Pomyślę o tym jutro". Z tym, że ta taktyka za bardzo mi nie pomoże. Zdemotywowana patrzę na motywujący kubek na zdjęciu obok i myślę, że jednak trzeba się wziąć w garść. I że los współczesnych księżniczek nie zawsze bywa łatwy;)

"Niech Cię wielbią, Panie, wszystkie Twoje dzieła *
i niech Cię błogosławią Twoi święci.
Niech mówią o chwale Twojego królestwa *
i niech głoszą Twoją potęgę.
Pan jest wierny we wszystkich swoich słowach *
i we wszystkich dziełach swoich świętych.
Pan podtrzymuje wszystkich, którzy upadają, *
i podnosi wszystkich zgnębionych"

To słowa dzisiejszego Psalmu 145;)

(fot: tutaj)