Jak sobie radzić będąc bezrobotną? Świadectwo

Dzisiejszy wpis chciałabym poświecić tym spośród nas, które nie mają pracy i nie mogą jej znaleźć. Jeśli w takiej sytuacji mają wsparcie finansowe wsparcie bliskiej osoby, np. męża zarabiającego na tyle, by utrzymać rodzinę, to jakoś idą do przodu.  Ale co powiedzieć o tych, które z trudami życia borykają się w pojedynkę? Które w nikim nie mają oparcia finansowego? Obawa o przyszłość, bezsilność, rozpacz, załamanie, lęk, stają się chlebem codziennym. Za coś trzeba żyć, opłacić rachunki, kupić jedzenie, a zasiłek dla bezrobotnych właśnie się skończył.

Takie trudności przeżywa wiele kobiet. Może na co dzień sobie tego nie uświadamiamy. Zagonione za własnymi sprawami,  niedospane, zmęczone, nie myślimy może nawet o tym, że są takie Dzielne, które chcieliby tak biegać i tak się zmęczyć, żeby tylko zasnąć z myślą, że jutro będą miały za co kupić chleb. Które chętnie zamieniłby swoje 'odpoczywanie' w nasze czasem ogromne przepracowanie.

Dlatego chciałabym, aby było tu miejsce na takie sprawy. Przestrzeń, w której można byłoby się podzielić swoim problemem, podać zawód, w którym chciałoby się podjąć pracę, może dotychczasowe doświadczenie zawodowe, miejscowość w której się mieszka. Po to, byśmy mogły sobie nawzajem pomagać. Nie tylko modlitwą i wsparciem psychicznym (choć to tez ogromnie ważne), ale również tym konkretnym - w poszukiwaniu pracy. Przebywamy w różnych środowiskach, o różnych rzeczach się dowiadujemy, może czasem mimochodem usłyszymy, że gdzieś powstaje nowe miejsce pracy.

Kobiety kobietom... Takie jest założenie Dzielnych Niewiast.

Zachęcam do dzielenia się tym, co czujecie/czułyście będąc bezrobotnymi. Jak znalazłyście prace? Jak jej szukać skutecznie? Gdzie się udać?

Na zakończenie chciałabym zamieścić świadectwo Gosi, która odważyła się opisać swoja sytuację, by wesprzeć inne Dzielne borykające się podobnymi problemami. Dziękuję Ci Gosiu i polecam Cię wstawiennictwu Św. Józefa.

Świadectwo:

Moje bezrobocie rozpoczęło się rok temu…

Tuż przed 33 urodzinami nagle straciłam pracę, pojawiły się trudności w zakończeniu pisania rozprawy doktorskiej przez co nie mogłam się obronić w planowanym terminie, a kolejny mężczyzna z którym się spotykałam okazał się „tym nieodpowiednim”. Tą trudną i nieoczekiwaną utratę wszystkich „podpórek życiowych” uznałam jednak za wolę Bożą i odpowiedź na modlitwę zaproszenia jaką zanosiłam do Boga od lipca 2011 r. Całą sytuację przyjęłam zatem z umiarkowanym spokojem, bałam się jedynie bardzo o to bym potrafiła dobrze odczytać co mam dalej czynić w każdej z tych sfer, żeby to nie były znowu moje plany na życie…Poza tym miałam jakieś wewnętrzne przeczucie, że ten 33 rok życia będzie czasem Bożym, przełomowym.

W ciągu tego roku tyle się wydarzyło, że nie sposób tego wszystkiego opisać…

Był to czas trudny, a zarazem czas wielkiej łaski. Z jednej strony boleśnie przeżywałam fakt ograniczenia finansowego (nie wystarczało mi nieraz na najpotrzebniejsze rzeczy), doświadczyłam upokorzenia bycia osobą na zasiłku oraz poczucia odrzucenia od niektórych osób, też duchownych (nie byłam potrzebna skoro nie stać mnie było już na wyjazdy na rekolekcje czy sympozja). Z drugiej strony to wszystko nauczyło mnie pokory, jeszcze lepszego gospodarowania pieniędzmi, troski o innych, a przede wszystkim pozwoliło doświadczyć ogromnego wsparcia i pomocy od osób w podobnej, trudnej sytuacji. Powiedzenie, że „punkt widzenia zależy od punktu siedzenia” sprawdziło się w tym okresie dosłownie.  Podczas tych miesięcy z różnych względów m.in. problemów zdrowotnych moich i mamy nie szukałam zbyt intensywnie pracy, zatem miałam czas na uporządkowanie kilku sfer mojego życia. Tym bardziej, że przez ostatnie lata pracowałam w sekretariacie firmy prywatnej w systemie 8-20, co z dojazdami sprawiało, że praktycznie żyłam poza domem.

I tak dzięki bezrobociu mogłam odkryć wiele swoich zdolności kulinarnych, manualnych itp. Zadbałam lepiej o swoje ciało i zdrowie. Sprawy naukowe rozwiązały się nieoczekiwanie jakby poza mną i doszło do oficjalnej zmiany promotora. Poprzez odbycie seminarium Nadaj Życiu Kierunek prowadzonego przez Akademię Liderów Nowoczesnej Ewangelizacji odkryłam na nowo moje mocne i słabe strony, swoje marzenia i cele, odzyskałam motywację….

Najwięcej jednak zyskałam w sferze duchowej.

Wielkim umocnieniem były tutaj dla mnie spotkania południowej grupy Missio Christi (notabene dla mnie wówczas nowej grupy, ponieważ dołączyłam do nich po uczestnictwie w lipcowej MSE w Lubaszowej), transmisje Dobrych Mediów oraz wspólnota Mocni w Duchu z Łodzi (transmisje internetowe, kontakt z liderką Martą, grupa Mocnych na fb). Dzięki zaprzyjaźnionym Siostrom Zawierzankom ze Starej Wsi, ks. Markowi Decowi (Caritas Rajskie) oraz osobom ze wspólnoty MC mogłam uczestniczyć w rekolekcjach w milczeniu, sesji nt. uzdrowienia oraz w międzynarodowej szkole ewangelizacji. To wszystko sprawiło, że Boże błogosławieństwo rozlało się obficie w moim życiu. Bóg uzdrowił moją sferę damsko-męską i potwierdził powołanie do małżeństwa. Obdarzył darem przebaczenia, przez co polepszyły się moje relacje rodzinne. Potwierdził mój charyzmat ewangelizacji i dał mi odkryć swoje miejsce w Missio Christi, a ostatnio  również w diakonii modlitwy wstawienniczej Mocnych w Duchu (w łączności duchowej ze względu na odległość). I tyle jeszcze….aż brak słów…

Minął rok…

Szukam pracy i nie jest łatwo, zwłaszcza tutaj na Podkarpaciu. Nadal jestem „sama”.

Staram się jednak ufać Bogu, że On wie lepiej co jest dla mnie najważniejsze na teraz i że z Jego łaską przetrwam to wszystko. Dziękuję raz jeszcze Wszystkim, dzięki którym ten rok był rokiem błogosławionym:) Chwała Panu!