Historia pewnego nawrócenia. Świadectwo

Danusia jest piękną, dzielną, młoda kobietą. O sobie mówi: "jestem nieustanną kreatorką, Mamą, koleżanką, przyjaciółką dorastającej Zuzi, podróżniczką, pisarką, mówczynią (czytaj: gadułą), wieczną optymistką zarażającą uśmiechem. Uwielbiam wieczory przy kominku z gorącą czekoladą i dobrą książką, najchętniej fantasy (A. Sapkowski, Trudi Canavan). Zdaniem Zuzi, nawet na pustyni zadam pytanie: „czy jest tutaj Wi-Fi ?” oraz „ciekawe co jest za tym zakrętem” ... ;-)".

 

Danusię poznałam niedawno. Przykuła moją uwagę radością, pogodą ducha i nieustannym uśmiechem. Jednak nie zawsze tak było w Jej życiu. Poprosiłam, by napisała świadectwo. Zgodziła się.

„Jak zostałam Sekretarką Św. Faustyny :)

Kilka dni temu zapraszałam Was do mojej grupy Żywego Różańca pod opieką św. Siostry Faustyny. Dziś chciałabym opowiedzieć jak to się stało, że Siostrunia, jak Ją żartobliwie nazywam, stała się moją Ukochaną Patronką.

Rok 2011 był dla mnie rokiem przełomowym. Po kilkunastu latach, strasznych latach odejścia od Boga, stanęłam w martwym punkcie. Po przeczytaniu wszystkich niemalże ukazujących się na rynku wydawniczym książek na temat „udoskonalnia” swojego życia, ciągłych poszukiwaniach, które doprowadziły mnie i moje życie do krawędzi - przed sobą widziałam tylko czarną otchłań. Czułam się porzucona i odrzucona przez Boga.

Dwa lata wcześniej byłam w Łagiewnikach ze znajomymi „zwiedzić” Kościół, ale ponieważ byłam związana wtedy z „innymi mocami”, ani św. Faustyna ani Bazylika nie zrobiły na mnie większego wrażenia. Jednak św. Siostra Faustyna wtedy zapamiętała mnie sobie.

Tak więc na początku 2011 roku, kiedy moje życie było jedną wielka pustką i zadawałam sobie pytanie dlaczego, mając taką wiedzę na temat rozwoju duchowego, samoświadomości, psychologii, dlaczego nic się w moim życiu nie zmienia, dlaczego nic, co robię nie działa, pewnego dnia przyjechał do Krakowa mój znajomy ks. Adrian na rekolekcje i podarował mi Dzienniczek Siostry Faustyny – do przeczytania „ot tak sobie, zupełnie na luzie” jak powiedział.

Moja mina była bardzo sceptyczna, tym bardziej, że po zaglądnięciu przekonałam się, że jest napisana stylem prawie biblijnym.

Jednak coś niesamowicie ciągnęło mnie do tej książeczki i po kilku dniach wieczorem zaczęłam czytać. I wtedy stało się coś niezwykłego – po kilku wersach, po przeczytaniu słów Pana Jezusa skierowanych do Faustyny „Dokąd cię cierpiał będę i dokąd Mnie zwodzić będziesz?” (Dz. 9) wybuchłam niepohamowanym płaczem. Poczułam się jakbym usłyszała te Słowa w swojej głowie, jakby były skierowane wprost do mnie.  Odtąd zaczęłam czytać Dzienniczek codziennie po trochu. Stał się jakby moją osobistą rozmową z Jezusem.

Po kilku dniach wybrałam się na długi spacer na łąki z psem. Była niedziela, a ja nie miałam odwagi iść do Kościoła, bo czułam się tam niepotrzebna, żyłam w przekonaniu, że Bóg mnie nie kocha. Faustyna pisze w Dzienniczku o swoich przeżyciach wewnętrznych: „Ta straszna myśl odrzucenia od Boga jest to męka, którą prawdziwie cierpią potępieńcy”. Rozumiałam ją, bo w tamtych chwilach czułam się tak samo. Odnalazłam w sobie wiele podobieństw do Faustyny, rozterek, które przechodziła, upadków, nieufności, pokus – w miarę czytania stawała mi się coraz bliższą osobą. Byłam strasznie wyczerpana również wszystkimi aktualnymi wydarzeniami w moim życiu, ale wciąż dźwięczały mi w głowie słowa Jezusa do Faustyny „Oprzyj głowę swoją o ramię Moje i odpocznij, i zaczerpnij siły. Ja jestem zawsze z tobą.”

Tak więc w to niedzielne chłodne południe wybrałam się na łąki z psem, aby uspokoić myśli. Usiadłam na drewnianym podeście, popatrzyłam w niebo i .. postanowiłam się pomodlić. Dawno tego nie robiłam, więc kompletnie nie widziałam jak się do tego zabrać. Zrobiło mi się przykro. Znów poczułam się źle. I wtedy szeptem powiedziałam patrząc w zachmurzone i wietrzne niebo: „Boże ja już nie mam siły do siebie i do tego co się w moim życiu dzieje. Boże weź to, bo ja już więcej nic nie mogę sama. Oddaję to wszystko Tobie. Całe moje życie.” I odmówiłam 3 razy Ojcze Nasz. Odetchnęłam z ulgą i poszłam uspokojona do domu. Jak co wieczór czytałam Dzienniczek.

Na drugi dzień zadzwoniłam do ks. Adriana z prośbą, aby przyjechał, bo muszę z nim pilnie porozmawiać. On już wiedział, że stało się coś niezwykłego. Przyjechał najszybciej jak mógł i tak odbyła się moja spowiedź, pierwsza po kilkunastu latach.

Po tym zabrał mnie do Łagiewnik przed obraz Jezusa Miłosiernego i przed relikwie Św. Faustyny – tam pierwszy raz po latach zalewając się łzami przyjęłam Komunię Świętą. Było to dla mnie niesamowite przeżycie, dla mnie jak i dla Księdza Adriana. Wreszcie zrozumiałam, że Bóg w swoim wielkim Miłosierdziu tylko czekał, aż do Niego się zwrócę, jako dobry Ojciec pragnął tego, aby Mu się zawierzyć i przyjąć mnie w swoje ramiona.

Minął już rok czasu, a ja nie rozstaję się z Dzienniczkiem. Czytam go już trzeci raz. Chcąc być bliżej Faustynki i Bożego Miłosierdzia, zapisałam się do Fundacji Faustinum. Codziennie odmawiam Koronkę do Bożego Miłosierdzia, zawsze w intencji jakiejś potrzebującej duszy. Wiem, że Faustynka działa i mnie prowadzi. Niedawno znów dała mi to pokazać.

Od jakiegoś czasu należymy z moją Córcią do Żywego Różańca w Kościele O. Reformatów. Byłyśmy w grupie O. Pio, ale okazało się, że grupa ta jest już tak przepełniona, że Brat Franciszek, opiekun grup postanowił utworzyć kolejną grupę. I znów wydarzyło się coś niesamowitego! Pewnego dnia powiedział mi, że przepisuje nas do nowej grupy którą utworzył od wezwaniem Św. Faustyny i że ja będę się tą grupą zajmować i pyta czy się na to zgadzam! Ku Jego osłupieniu zaczęłam się śmiać, ale odpowiedziałam, że ja Faustynkę bardzo kocham, i że oczywiście bardzo się z tego cieszę! Faustynka po prostu upomniała się o mnie! Pan Jezus często powtarzał do Siostry Faustyny, że uczynił Ją swoją Sekretarką dla nawracania dusz. Tak więc św. Faustynka „zabrała się” za mnie. Przyprowadziła mnie do Jezusa i pokazała mi, że Miłosierdzie Jezusa nie zna granic! „Jestem bardzo zadowolony z tego, że nie mówiłaś ze Mną, ale dałaś poznać duszom dobroć Moją i pobudziłaś ich do Miłości Mojej” (Dz.404) A oto Faustynka ustanowiła swoją sekretarką mnie! Wiem, że moja Kochana Opiekunka mnie prowadzi i myślę, że Jej zadań dla mnie jeszcze nie koniec! :) Dziękuję Faustynko!

Na koniec chciałam Wam przekazać piękną modlitwę, którą otrzymałyśmy na kongresie Bliżej Mocniej Więcej 20 października 2012r.:

Modlitwa Zawierzenia Życia Jezusowi

JEZU, Królu Miłosierdzia, wierzę,

że umarłeś za mnie, zmartwychwstałeś i żyjesz!

Dziękuję, że JESTEŚ ze mną

i dajesz mi swój POKÓJ.

Jezu, chcę być BLIŻEJ Ciebie,

i jeszcze MOCNIEJ doświadczać

Twojej ogromnej miłości, jaką masz dla mnie.

Wiem, że im WIĘCEJ jest Ciebie we mnie,

tym bardziej czuję się szczęśliwa.

Pragnę, byś od dziś wkroczył w moje życie

i zajął w nim pierwsze miejsce.

Ogłaszam, że Tyś PAN MÓJ I BÓG MÓJ,

i Tobie zawierzam moje życie; moją codzienność -

radości, sukcesy oraz problemy i troski.

UFAM TOBIE JEZU

i chcę wypełnić Twoją wolę.

Amen”.

Danusiu, dziękuję za Twoje świadectwo.

Święta siostro Faustyno - módl się za nami! 

PS: Strona Danusi: http://danutazicz.pl/